Os primeiros 101 títulos

/en

Coa incorporación ao catálogo das novelas As nosas normas, de Carl Jonas Love Almqvist, traducida por Marta Dahlgren, e O obradoiro de vidro, de Menis Koumantareas, traducida por Alfonso Blanco, son xa 101 os títulos publicados por Hugin e Munin.

Este labor de edición constante, entendemos que metódico e equilibrado, posibilitou que a editorial vaia camiño de cumprir os primeiros dez anos de vida. Dende o punto de vista fiscal, a efeméride habería que datala no vindeiro outubro, pero aténdonos á publicación das dúas primeiras obras (Servizo de Correos e O forasteiro misterioso), a celebración do aniversario será en decembro. Chegado o momento, daremos boa conta.

As novidades: un clásico escandinavo e a novela galardoada co Premio Nacional de Literatura de Grecia en 1976

As nosas normas supón para nós a sexta obra importada dende a lingua sueca. Coma en ocasións anteriores, a tradución asínaa Marta Dahlgren, tradutora que en 2016 fora recoñecida co Premio Plácido Castro polo seu traballo de translación ao galego de Kallocaína, obra de culto da ciencia ficción europea. A novidade que agora propomos é a novela máis coñecida e relevante do peculiar C. J. L. Almqvist. Con total certeza, sorprenderá. Velaí un fragmento da sinopse:

Durante unha travesía polo lago Mälaren entre Estocolmo e Arboga, o sarxento Albert coñece a Sara Videbeck. Ela, orfa de pai, rexenta unha vidraría en Lidköping, a onde regresa tras unha viaxe de negocios. Ao longo do traxecto, ambos os mozos estreitarán lazos e proxectarán unha vida en común baseada nunha relación de igual a igual, algo irrenunciable para ela. (…) Propiciou unha fonda e acalorada discusión política e literaria ao redor do xénero na Escandinavia do século XIX. Na actualidade, As nosas normas considérase unha novela «profética e igualitaria».

O obradoiro de vidro, pola súa banda, é a quinta obra grega que incorporamos ao catálogo; as cinco, ademais, do século XX, especialmente convulso tamén para o país heleno. A diferenza das anteriores, esta peza de Koumantareas é a primeira que transcorre nun ambiente urbano ben recoñecible (na buliciosa Atenas, marco case único no conxunto da obra deste autor, con enorme sona no seu país pero aínda non demasiado fóra).

Ambas as obras están protagonizadas por mulleres memorables –así o sinalan multitude de estudos e recensións–. No caso da obra sueca, por Sara Videbeck, benquerida personaxe de ficción que hoxe, en Lidköping (a súa vila natal), conta cunha estatua conmemorativa. No caso do texto grego, por Bempa Tantis, unha muller outrora idealista que consome a vida entre un negocio non demasiado boiante, un marido abúlico que a idolatra en silencio, dous empregados servís e ilusións de improbable consecución. Ademais, o azar quixo que nas dúas novelas teña un papel destacado o vidro.

Que hoxe poidamos celebrar os 101 títulos é posible grazas a moitos factores, por suposto, pero antes que nada ao apoio dunha valiosa base de persoas subscritoras que nos outorgan unha total independencia respecto da Administración, empezando polo aspecto económico. Por iso, grazas outra vez. A mellor literatura universal, tanto clásica coma contemporánea, está en galego grazas a quen mercades libros en galego.

Boas e proveitosas lecturas.

Elementos paratextuais e ilustracións no corpo das novelas

/en

Non é habitual, pero tampouco non é novo, que algúns escritores e escritoras opten por introducir elementos paratextuais no corpo das súas obras de ficción. Por norma xeral, trátase dunha operación cando menos arriscada, pois desvía a atención da lectura e rompe cos códigos tácitos do que se entende por escritura moderna. Porén, pode dicirse que a empresa tivo éxito sempre que os engadidos -que adoitan complicar o proceso de edición e que, en ocasións, cómpre adaptar cando o formato físico do libro muda entre unha e edición e a seguinte- logran o obxectivo de complementar o texto no canto de simplemente decoralo. Por outra banda, a ilustración de novelas é algo bastante corrente, non só na literatura infantil e xuvenil. Aínda que de maneira residual, tamén o noso catálogo conta con algunha obra de vello que puxemos a punto e imprimimos coas ilustracións orixinais.

Velaquí 6 exemplos diversos tomados de libros de noso:

O verán sen homes, de Siri Hustvedt. Un exemplo de debuxos moi sinxelos a cargo da propia autora, que aparecen inseridos no corpo da obra a modo de variacións, cun cariz simbólico e sen maiores pretensións.

 

A señorita Else, de Arthur Schnitzler. A impresión dun pentagrama como parte integrante dunha obra literaria. Como se indica nunha nota ao pé, ademais de Schnitzler, tamén Hans Henny Jahnn ou Ingerborg Bachmann probaron a incluír fragmentos musicais en textos literarios. Mediante esta técnica, Schnitzler parecía querer dotar a palabra escrita dunha maior intensidade dramática, ao tempo que puña de relevo o gusto musical da sociedade austríaca de finais do século XIX. Por outra banda, cómpre salientar a estreita relación do autor coa música, que, en palabras do estudoso Marc A. Weiner, actúa «a modo de sismógrafo social» (Arthur Schnitzler and the Crisis of Musical Culture, 1986), e adoita ocupar un papel preponderante nas súas novelas e relatos.

 

O caranguexeiro, de Takiji Kobayashi. Aquí o que se aprecia é un esquema que emula a proposta escrita nun papel por un dos personaxes.

 

As confesións dunha filla do século, de Donna Paola. Nesta ocasión, cada unha das cartas está precedida pola imaxe do seu destinatario. Funciona bastante ben, pois as imaxes vense logo complementadas (aínda que non sempre) por coidadas descricións dos retratados.

 

O home das bonecas, de Jean-Louis Renaud. En verdade, esta si era unha novela breve ilustrada. O que fixemos na edición galega foi incorporar os debuxos que había en páxinas soltas ao propio texto, tratando de inserilos naquelas pasaxes ás que aludían.

 

Un mundo distinto e igual, de Joseph Hall. Aquí aparece un xogo cunha vella inscrición que o narrador deseguida traduce.

Boa literatura vasca traducida ao galego

/en

A partir da escolma realizada por Beñat Sarasola no artigo intitulado «Literatura en euskera: lo que no hay (y lo que hay) en castellano», incluído no número de xuño da revista dixital CTXT, pareceunos que podería resultar interesante comprobar que autores e autoras vascos mencionados por el teñen a día de hoxe obra traducida en galego.

Vaian primeiro as palabras que Sarasola lles dedica a Harkaitz Cano e Uxue Alberdi, con senllas novelas no noso catálogo. Verbo do primeiro, o articulista expresa o seguinte:

«Pese a que para o lector en español son Elorriaga e Uribe os escritores máis coñecidos en éuscaro de entre os nados nos setenta, no País Vasco o escritor máis influente e laureado é, sen dúbida, Harkaitz Cano. Autor dunha extensa obra, foi un dos membros máis destacados do grupo literario Lubaki (Trincheira) nos noventa (tamén o integraron Xabier Gantzarain, Ander Izagirre e Asier Serrano, entre outros). Esta foi a primeira plataforma literaria importante desa xeración. Non obstante, Cano non acadou, até o de agora, en España o recoñecemento que ten no País Vasco. A meirande parte da súa obra está traducida ao castelán, e a súa obra narrativa máis importante, amais, nunha grande editorial como Seix Barral. En 2004 editáronlle Jazz y Alaska en la misma frase (Beluna Jazz, no orixinal éuscaro), engaiolante novela escrita sendo aínda universitario (o orixinal é de 1996), e despois publicaron tres libros máis, entre os que salientaría Twist (tradución ao español de Gerardo Markuleta), novela que foi traducida tamén ao búlgaro, ao inglés e ao italiano».

De Cano, trouxeramos a finais de 2013 a novela Pasaia blues (traducida por Isaac Xubín), que reimprimimos aínda non hai moito, como explicabamos nesta entrada do pasado mes de febreiro. Tamén súa, é posible ler en lingua galega unha peza de literatura infantil, A orquestra terrestre (Xerais, 2017), e mais o cómic A consulta. Os derradeiros días de Santi Brouard, ilustrado por Adur e publicado por Demo Editorial en 2020.

Por outra banda, de Uxue Alberdi dise o seguinte:

«O novo proxecto editorial de Consonni, que consiste en traducir ao castelán autoras que escriben en éuscaro, tamén está ofrecendo a súa oportunidade a textos en éuscaro para que poidan atopar novos lectores fóra do País Vasco. O primeiro libro editado foi Jenisjoplin (tradución ao español de Irati Majuelo) de Uxue Alberdi, que suscitou un interese máis ca notable…».

De Alberdi, é posible ler en galego dende comezos de 2018 a novela O xogo das cadeiras, novamente na tradución de Xubín. Tamén dela, está en galego unha obra destinada ao público infantil, Cando sexades pequenos, ilustrada por Aitziber Akerreta e publicada por Kalandraka en 2013.

A continuación queda a listaxe de escritores mencionados, sen distinción entre narradores, poetas ou ensaístas. En gris, quen aínda non conta con obra traducida ao galego (que nos conste; puido escaparnos algún, claro); en redonda e cor vermella, quen si; aínda que claramente son os menos, inclúense neste último grupo aqueles autores e autoras con obra publicada en revistas literarias, antoloxías e formatos exclusivamente dixitais:

Bernardo Atxaga

Juan Garzia

Koldo Izagirre

Edorta Jimenez

Anjel Lertxundi

Pello Lizarralde

Xabier Montoia

Lourdes Oñederra

Ramón Saizarbitoria

Joseba Sarrionandia

Arantxa Urretabizkai

Unai Elorriaga

Kirmen Uribe

Iban Zaldua

Jokin Muñoz

Miren Agur Meabe

Iñigo Aranbarri

Itxaro Borda

Ion Alonso

Aingeru Epaltza

Rikardo Arregi Diaz de Heredia

Jose Luis Otamendi

Xabier Gantzarain

Ander Izagirre

Asier Serrano

Mikel Peruarena

Ixiar Rozas

Irati Jimenez

Irati Elorrieta

Eider Rodríguez

Katixa Agirre

Karmele Jaio

Amets Arzallus e Ibrahima Balde

Leire Bilbao

Angel Erro

Jon Gerediaga

Castillo Suarez

Alaine Agirre

Miren Amuriza

Danele Sarriugarte

Uxue Apaolaza

Jon Benito

A fraseoloxía da novela Unha muller perdida

/en

Se onte difundiamos a análise que, co gallo da edición en galego de A peste, os tradutores Isabel Soto e Xavier Senín facían das personaxes femininas presentes na novela de Camus, hoxe toca fincarlle o dente a outro dos artigos que integran o número 21 da revista Viceversa: «Unha muller perdida: A entrada de Willa Cather no panorama editorial galego», a cargo de Antía Veres Gesto.

Entre outras cuestións de interese que releva a tradutora, se cadra convén destacar, na subsección 3.4 dedicada á Fraseoloxía, as táboas coas concienciudas correspondencias inglés-galego. Non resulta estraño, polo tanto, que a acta do xurado do XVIII Premio Plácido Castro incidise no «uso dun galego extremadamente natural e próximo, empregando unha fraseoloxía propia sen alterar a atmosfera orixinal da novela» á hora de xustificar que a tradución de Veres de Unha muller perdida merecese o tal galardón.

Velaí as táboas achegadas pola tradutora cunha gran variedade de solucións:

As personaxes femininas en A peste: o silencio e a distancia

/en

Acaba de publicarse o número 21 da revista Viceversa, e vén cargado de artigos interesantes e ben fiados sobre temas e obras diversos: contén, por exemplo, unha rigorosa análise sobre a dobraxe ao galego, tamén sobre a obra traducida ao inglés de Manuel Rivas e Domingo Villar, sobre os últimos 20 anos de tradución literaria ao bretón ou sobre a relación entre feminismo e tradución… Así mesmo, inclúe coma decote un bo feixe de traballos relativos a obras concretas.

Nese sentido, son tres as novelas publicadas por nós que contan cunha entrada de seu neste número. Unha, sobre a que escribe Iago Nicolás Ballesteros no apartado reservado ás recensións, é Colleita vermella; das outras dúas, presentadas na epígrafe «Traducións xustificadas», son os propios tradutores quen achegan pistas e claves acerca dos seus traballos: Antía Veres en «Unha muller perdida; a entrada de Willa Cather no panorama editorial galego» e Isabel Soto e Xavier Senín en «A tradución de A peste: un clásico que nos interpela máis ca nunca».

En vindeiras entradas deste blog deterémonos nas outras dúas obras mencionadas, pero nesta ocasión gustaríanos reproducir polo seu interesante un aspecto moi concreto dunha das grandes obras de Camus que comentan e exemplifican por extenso os seus tradutores ao galego no punto 5 do seu artigo, que intitularon «As personaxes femininas en A peste: o silencio e a distancia».

Escritoras detrás dun pseudónimo

/en

Para este 8 de marzo de 2021, queremos destacar as 29 obras escritas por mulleres que forman parte do noso catálogo:

De igual modo, gustaríanos prestarlles especial atención a aquelas escritoras que empregaron un nome de pluma ou un pseudónimo, sen esquecer que houbo tamén casos de novelas que se publicaron orixinalmente sen mención ningunha á autoría, é dicir, dende o estrito anonimato, cousa que ou ben se repararía máis adiante (caso de Harriet E. Wilson con A nosa Negra) ou ben segue a ser obxecto de debate (caso da novela erótica A novela de Violette, da marquesa de Mannoury).

 

* * *

 

  • Un amante fanstasma, de Vernon Lee (Violet Page, 1856-1935), traducida do inglés por Antía Veres. Novela curta de atmosfera sobrenatural con toques góticos e vitorianos. Un exemplo do mellor da ghost story inglesa. Trátase dun texto fluído e ben estruturado con distintas capas de lectura alén do mero entretemento.
  • As damas verdes, de George Sand (Amandine Aurore Lucile Dupin, 1804-1876), traducida do francés por Xavier Senín. Novela do xénero fantástico escrita por unha das plumas máis sobranceiras do romanticismo francés. Coa arma da ironía, a autora aproveita a narración para pór de manifesto moitas das preocupacións sociais da época.
  • Detrás da máscara: o poder dunha muller, de A. M. Barnard (Louisa May Alcott, 1832-1888), traducida do inglés por Antía Veres. Novela sensacionalista, singular na produción da autora. A súa potente protagonista, Jean Muir, é reivindicada hoxe pola teoría feminista. A tradución foi distinguida co Premio Realia en 2017.
  • A obra, de Bruno Sperani (Vincenza Pleti Rosic Pare-Sperac, 1843-1923), traducida do italiano por Isabel Soto. Historia ambientada no Milán de finais do século XIX, nunha época de profundos cambios urbanos; a historia abala entre a desgraza e a rebelión.
  • O veo alzado, de George Eliot (Mary Ann Evans, 1819-1880), traducida do inglés por Alejandro Tobar. Novela curta de mediados do século XIX que enlaza coa tradición vitoriana do horror psicolóxico. Armada cunha estrutura circular e cun moi bo final.

 

Boas lecturas!

A nosa Negra: apuntamentos tras un faladoiro virtual

/en

O 18 de febreiro tivo lugar un faladoiro virtual na plataforma Zoom. Foi posible grazas á xestión da Libraría de Lilith e ás intervencións xenerosas da tradutora María Reimóndez e de Benita Sampedro, profesora da Universidade de Hofstra e experta en literatura colonial. A este evento asistimos vinte e tantas persoas, na súa inmensa maioría mulleres. Velaquí un breve resumo con algúns puntos básicos do que se falou, sen querer destripar demasiado o contido da obra.

Abriu o coloquio Alejandro Tobar en representación da editorial, e fíxoo cun rápido repaso a outras obras do catálogo de Hugin e Munin que, salvando as distancias e só de maneira tanxencial, empatan coa novela A nosa Negra de Harriet E. Wilson.

Así, citou ao primeiro o caso de Oroonoko (1688), de Aphra Behn, obra traducida por Mª Fe González. Citouna na medida na que, malia que cunha visión ambigua (con ollos de hoxe, percíbese unha pátina de condescendencia colonial), forma parte da literatura antiescravista. A obra de Behn, a miúdo considerada a primeira novela moderna en lingua inglesa, recorre ao “mito do bo salvaxe”, co binomio civilización versus primitivismo.

Tamén se aludiu a Ourika (1823), da francesa Claire de Duras, onde xa si se aprecian moitos máis puntos en común coa obra de Wilson. A historia, traducida por Xavier Senín, xira ao redor de Ourika, quen, vítima da trata, é acollida por unha familia burguesa e criada nun ambiente branco acomodado. Todo vai ben até que un bo día descobre que vive nunha mentira e que é albo de prexuízos. Nese momento, tomará conciencia da súa propia negritude. Destaca polo tanto o interese da autora por afondar na sensibilidade dunha muller africana.

Seguidamente, houbo unha mención de pasada a Un home do pobo (1966), de Chinua Achebe (traducida por Begoña R. Outeiro), como exemplo de literatura africana de denuncia, e outra a Maria (1798) de Mary Wollstonecraft (traducida por Mª Fe González), na medida na que se considera un dos primeiros achegamentos feministas á cuestión da clase social.

Tras a introdución, tocou salientar algúns aspectos das carreiras tanto de Reimóndez como de Sampedro.

Da primeira, o editor destacou a súa dilatada traxectoria como activista social e cultural, para a continuación poñer o foco no seu perfil laboral: máis de dúas décadas de experiencia como tradutora literaria, con preto dunha trintena de obras traducidas ao galego, maioritariamente dende o inglés, pero tamén dende o alemán e, de xeito puntual, dende o castelán e o francés. En concreto, salientáronse tres títulos: a tradución de O soño de sultana, un conto de Roqeyya Sakhāwat Hussain tan sinxelo como suxestivo (BIVIR, 2010); A historia de Mary Prince, unha escrava das indias occidentais (2008), distinguida co Premio Plácido Castro, e A cámara do sangue e outros relatos, de Angela Carter (Urco, 2019).

Benita Sampedro, natural do lugar de Sirves, no concello de Ribeira, é licenciada en Filoloxía Hispánica pola USC, cun doutoramento en Estudos Coloniais e Historia do Imperalismo Español. Traballa dende hai moitos anos na universidade de Hofstra, en Nova York, onde é profesora titular do Departamento de Linguas e Literaturas románicas. Como especialista, desenvolve o seu labor no marco do colonialismo español en América Latina, en África e en Asia (Filipinas), con múltiples publicacións en revistas e boletíns de ámbito académico durante más de dúas décadas. Cabe salientar o seu coñecemento profundo da realidade da antiga Guinea Española e a énfase posta en parte dos seus traballos máis recentes na cuestión da identidade galega. Neste sentido, cabe mencionar a coedición a canda José A. Losada Montero de Rerouting Galician Studies (Plagrave Macmillan, 2018).

Cando pouco despois Sampedro tomou a palabra, achegou algúns datos clave para entender o proceso de publicación de A nosa Negra. Resaltou, por exemplo, o feito de que a obra saíse inicialmente de maneira anónima, abordou tamén a polémica sobre se se trata ou non da primeira novela publicada por unha afroamericana nos EUA (apuntou que Wilson era mulata), explicou as condicións de vida das negras do momento, informou da redescuberta da novela en 1982 a cargo do equipo liderado por Henry Louis Gates e apuntou, así mesmo, algunhas datas de relevo a nivel xeral: a emenda XIV da Constitución estadounidense, ratificada en 1868, que sobre o papel acordaba a “igualdade” de dereitos para as personas nadas en territorio nacional; a abolición da escravitude en Cuba en 1886, en Brasil en 1888…

Pola súa banda, María Reimóndez falou do seu interese pola literatura das marxes, fixo balance doutras obras que traducira (por exemplo, a mencionada Historia de Mary Prince) e confirmou algúns datos que previamente deitara o editor: a iniciativa de traducir A nosa Negra partira dela (cousa pouco habitual en Hugin e Munin, que adoita encargarse tanto de seleccionar os títulos coma os profesionais que os poidan traducir). Grosso modo, a tradución desta obra pactárase en febreiro de 2020 e viu a luz a finais de decembro dese ano. En canto aos temas da novela, fixo fincapé no feito de que a violencia contra a negra era exercida maiormente por mulleres (brancas); ora ben, sempre en beneficio dos homes. Neste sentido, destacou a inacción -interesada- dos personaxes masculinos. Cualificou a obra, en liña xerais, como un “conto da criada” real e furibundo.

A continuación, varias persoas interviron para, por unha banda, agradecer o rigoroso labor da tradutora -a propia Benita Sampedro apuntara minutos antes a alta calidade do texto na lingua meta- e o traballo editorial que se percibe detrás de cada libro; e, pola outra, para destacar que se ben a lectura resultara enriquecedora e gratificante, a súa alta carga dramática chegaba a ser perturbadora. Preguntouse así mesmo por futuras incorporacións ao catálogo doutras autoras e obras semellantes, e o editor adiantou que ambas as partes xa están a valorar futuras colaboracións, se ben aínda non se pasou da fase inicial de avaliación de novas obras, con case todo aínda por definir. Logo, ben por medio do chat ou ben de viva voz, houbo varias persoas que identificaron os temas do libro coas súas experiencias persoais, ora por motivos relacionados coa adopción, ora pola discriminación que seguen as sufrir as persoas negras pola cor da súa pel. Houbo así mesmo quen con grande acerto conectou a obra de Wilson co movemento Black Lives Matter. De igual modo, durante a conversa saíron a relucir varias recomendacións de lectura, como As Ricas Donas (2019), de Isabel Valadão; Sab (1841), de Getrudis Gómez de Avellaneda; ou Autobiografía de un esclavo (1840), de Juan Francisco Manzano, escravo cubano de segunda xeración.

En definitiva, un encontro virtual moi ameno e útil para seguir divulgando literatura estranxeira de alta calidade en coidada tradución ao galego.

Reimpresión de Pasaia blues

/en

Publicada orixinalmente en lingua éuscara pola editorial Susa en 1999, Pasaia blues chegou ao mercado galego en decembro de 2013 grazas á tradución directa realizada por Isaac Xubín. Case oito anos máis tarde, tocou reimprimir, e con tal motivo aproveitamos para lle trasladar ao autor, o guipuscoano Harkaitz Cano, unha serie de preguntas, que respondeu de forma cumprida. Velaí:

 

Polo menos até o pasado outubro, Pasaia blues era a única das túas obras traducida ás catro linguas cooficiais do Estado. Como valoras ese feito? Decorridas máis de dúas décadas dende a súa publicación orixinal, que lugar dirías que ocupa esta peza na túa produción como novelista?

Pasaia blues foi o primeiro e o cómic A consulta seguiu o mesmo camiño… Para min é algo bastante misterioso. Resulta curioso que o libro siga vivo máis de vinte anos despois, o cal me reafirma no feito de que existe unha corrente subterránea que flúe devagar máis aló de modas e de fenómenos editoriais pasadíos. Cada novela busca posibles fendas e ábrese camiño entre novos lectores, novas xeracións e novas comunidades, a meirande parte das veces dun modo totalmente alleo á vontade do autor. E iso é moi estimulante. Como novelista, diría que Pasaia blues é unha especie de obra-bisagra entre unha época na que lía moita literatura de xénero e outra na que pasei a escribir cousas máis realistas. Daquela trataba de encaixar o conflito vasco dentro das regras ditadas pola novela negra, pero non acababa de me atopar cómodo de todo, aténdome a todas as convencións do xénero. Vivía en Nova York cando a escribín e sentinme moi libre, tamén polo feito de que ETA declarara por aquel entón unha tregua que, lamentablemente, se malogrou meses despois. Foi escrita en certa medida baixo o influxo de Tarantino, Paul Auster e o hard boiled americano de autores como Ross Macdonald, David Goodis e Jim Thompson, malia que xa asomaba na trama certa tendencia á digresión reflexiva na que afondaría en novelas posteriores como Twist ou Faquirraren ahotsa [A voz do faquir]. 

Que repercusión cres que teñen as traducións das túas novelas a outras linguas (tamén de fóra do Estado)? Cal é, en termos xerais, o grao de visibilidade desas obras traducidas? Funcionan igual as túas novelas entre o lectorado euscaldún e o castelanfalante?

A repercusión fóra do Estado é sempre modesta: Pasaia blues chegou a publicarse en alemán, pero é moi complicado rastrexar o percorrido e a recepción crítica da túa obra se os editores non toman a molestia de cho comunicar todo… Unha mágoa. No caso das linguas do Estado, sempre é máis calorosa: o contexto do que falo resulta máis coñecido para o lector, o interese é meirande e o xuízo crítico máis atinado. A promoción, claro está, é máis sinxela e o percorrido en librarías tamén é superior. Agrádame especialmente poder contrastar opinións in situ cos lectores. Un luxo que agora se bota en falla. A edición en español non tivo demasiado percorrido, paradoxalmente: pese a contar con dúas edicións distintas en castelán, atreveríame a dicir que a acollida foi mellor en galego e en catalán.

Como tradutor -e gran lector- que es, que novela botas en falla no corpus de literatura traducida ao éuscaro?

Entre os clásicos, boto en falla unha tradución completa e actualizada de Moby Dick, por exemplo… Traduciuse abondo durante os últimos anos, e novos selos independentes trouxeron algo de variedade, aínda que as lagoas continúan a ser enormes. Mais vai a mellor, comparando con datas relativamente recentes; clarisimamente, por exemplo, no caso da tradución de libros da literatura feminista ou escrita por mulleres, que moi pouco e pouco vai gañando o terreo que merece.

Que novela éuscara publicada no último par de anos dirías que merece unha sorte similar a Pasaia blues, é dicir, que se traduza a cando menos ás outras tres linguas cooficiais do Estado?

Aitaren etxea de Karmele Jaio creo que vai camiño diso; Amek ez dute de Katixa Agirre e Dendaostekoak de Uxue Alberdi poderían ser outros dous exemplos…

Na túa faceta de novelista, en que estás a traballar agora?

Sinto certa fatiga co realismo e o corpo pídeme un cambio de ciclo cara a outro tipo de temática e de ton. Paseino xebre escribindo algún relato de ciencia ficción e agora mesmo teño entre mans unha encarga sobre Luis Buñuel que será un ensaio moi libre camuflado de novela. Ou viceversa.

Recompilación das cubertas dunha decena de títulos

/en

Dende hai algúns anos, como parte da promoción das novidades, temos o costume de comparar, a partir dunha simple imaxe de conxunto, os nosos deseños de cuberta con aqueloutros feitos por editoriais que publican en linguas distintas da galega. Sempre é curioso ver a repetición de padróns e o nivel de ousadía -ou de continuidade- de cada casa. Velaí algúns exemplos:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© Copyright – Editorial Hugin e Munin | Aviso Legal – Política de Privacidade – Envíos, devolucións e desistencia