Novelas de Jackie Kay e Ada Negri, novidades de outono

/en

Nas vindeiras horas enviaremos as dúas novidades deste cuarto e último trimeste de 2024 aos domicilios das persoas subscritoras, e en cuestión de apenas un par de días estarán así mesmo dispoñibles nas canles comerciais habituais. Nesta ocasión, incorporamos ao catálogo senllas obras escritas orixinalmente en inglés e italiano.

Por unha banda, Trompeta, obra narrativa de referencia da escocesa Jackie Kay publicada en Escocia en 1998 e que agora se ofrece en lingua galega na tradución de María Reimóndez. Inspirada -só en parte- na vida do músico estadounidense Billy Tipton, consideramos que se trata dunha novela moi ben estruturada, cunha prosa asemade esixente e exuberante e unha multiplicidade de voces e perspectivas francamente lograda, razóns polas cales semella que acadou no seu momento o prestixioso Premio de Narrativa auspiciado por The Guardian.

Por outra banda, Luceiro da mañá, unha peza breve que, publicada en 1921, deseguida contou co aplauso de crítica e público, talvez por recoñecer nela a fidelidade ao xénero autobiográfico característico da autora, a lombarda Ada Negri, e pola súa aposta formal, cunha estrutura fragmentaria e lírica. Con aparente sinxeleza, mediante frases que semellan anotacións e sen artificios retóricos, plásmanse feitos cotiáns a miúdo recoñecibles polos máis dos lectores. A tradución, coma case todas as demais feitas dende o italiano (esta é xa a décima), correu a cargo de Isabel Soto.

Ofrecemos, polo tanto, dúas obras de referencia de dúas autoras de innegable prestixio. No caso de Negri, cabe lembrar que en 1926 e 1927 fora candidata ao Premio Nobel de Literatura. No caso de Kay, salienta, por exemplo, a súa designación como makar, un título creado en 2004 equiparable ao de poeta nacional, e que lle correspondeu entre os anos 2016 e 2021.

Boas lecturas!

A cuarta experiencia do Premio Realia. Algúns erros recorrentes que conviría desterrar

/en

Unha vez avaliadas as dúas obras que se presentaron, os membros do xurado designados para resolver a IV edición do Premio Realia de Tradución Literaria afirmamos con certa amargura que ningunha delas nos pareceu que merecese un premio de tradución. Velaquí a acta na que xustificamos a nosa decisión.

A que segue é unha listaxe cos erros recorrentes que fomos atopando nas traducións e que, na liña do expresado en 2019 polos nosos homólogos da II edición do Premio no artigo «O nivel de esixencia nun premio de tradución literaria», queremos poñer a disposición das persoas interesadas, para, entre todos, mellorar a calidade da lingua e seguir construíndo un sistema literario propio o máis solvente posible.

Así, a obra do autor centroeuropeo presenta, sempre ao noso entender, un acabado pouco esmerado e cun transvasamento deficiente. Detectamos numerosos erros de vulto a nivel lingüístico e gramatical, tales como:

* o uso inadecuado do reflexivo en verbos como gañar («tamén se gañara outro alcume», «gañarse o respecto de», «gañarse á xente»), levar («a guerra levábase a todos», «non había ninguén que se puidese levar os mortos», «tamén se levou a vitoria»), tapar («algunhas tapábanse os ollos co mandil»), quitar («quitarse da cabeza»), romper («romperse as regras»), caer («a casa cáese a cachos»), facer («facerse unha ferida»);

* problemas ao presentar o obxecto directo coa preposición a («empurrar a un colono», «protexerían ás familias», «invadiu ás mulleres», «mirar ao suboficial», «buscar a aqueles inimigos», «derrubar a unha persoa», «matar ao pobo», «votar aos alemáns»…);

* repeticións facilmente reparables («e pasara ao camiño principal. Aqueles homes pasaron por diante»…);

* confusión entre os verbos oír e escoitar («escoitouse un asubío»);

* confusión tamén entre te e che («que Deus che guíe!», «como te diría eu?», «vante saltar os dentes»…);

* emprego recorrente da locución preposicional cara a sen o a («cara os vagóns», «cara os canóns», «cara a fraga», «cara eles»…);

* colocación errada de pronomes («só o tileiro amosábase», «cando o tren púxose en marcha», «as faíscas que […] cruzábanse», «porque víanse multitudes», «porque pegoume», «todos os ánimos desincháronse», «cando púxose», «eles a gañaron», «visto que ata alí desprazáranse»…);

* emprego incoherente das cursivas para préstamos e intervencións puntuais noutras linguas (Was?, pero apenas unhas liñas despois: Still der Kerl da!);

* desviacións de diversa índole («a partires de», «o reservista prusiano pasou sentir unha verdadeira animosidade», «mirando para seu superior», «houbesen propinado», «a retirada tería sido historia»…).

Alén disto, resulta desalentador o escaso coidado no labor de edición: percibimos, neste sentido, unha desatención crónica ás convencións ortotipográficas elementais do sistema sociocultural de chegada, con grallas presentes de forma regular («as mensaxe[s]», «esco[i]tábanse», «todas [as] direccións», «todas [as] partes», «tal vez», «de seguido», «de contado», «continuo[u]», «iso a que ven?», «que ven o crego», «regresar a con muller», «que o chamasen alemán», «habitación» [como sinónimo de cuarto], «no[n]» (detectado en polo menos cinco ocasións), «un[h]as», «po[r]», «ante[s]» «à casoupa» «à boca», «queimábamos», «ir para [a] casa», «marchar a casa», «retornar a casa», «a [por ás] escuras», «colmar de saúde», «por todos os ceos», «finca» [co valor de terreo ou propiedade]…), un feito que denota un proceso de revisión deficiente. Hai mesmo treitos da obra en castelán («de las dos XXXX, de XXXX y de XXXX», «XXX, XXX y XXXX, o XXXX?», «baioneta en mano»…), algo particularmente desconcertante.

Por outra parte, a proposta de autoría norteamericana ofrece un proceso de translación quizais máis acertado e acorde co que se espera dun premio destas características. Non obstante, ao noso ver non presenta un acabado abondo afinado para merecer unha distinción nun concurso literario.

A redacción pareceunos pobre no relativo á repetición de palabras («alzábanse as tendas da súa xente e derredor da aldea de tendas», «idolatrada polos seus pais, acompañaba o seu pai en moitos paseos», «chegaron os días en que só nos daban comida por valor dun centavo ao día. Como enfermamos e nos debilitamos pola fame! Meu fillo cada día estaba…», «a dificultade de ensinarlle o inglés a un estranxeiro parece case *insalvable e ensinar aos indios», «uns portadores portando o cadáver»…).

Botamos así mesmo en falla unha depuración máis rigorosa das grallas («un misioneiro enviada», «era una pequena cabana», «vinte cinco quilómetros», «pero, somo [como] lle dicía á súa nai», «Deus chamouse [chamoume]», «Vén [imperativo], querida», «o seu tocado [toucado]», «contenido», «a túa nai e máis eu», «ela e máis vostede»).

Percibimos problemas recorrentes cos verbos con alternancia vocálica («teu pai consinte», «a nosa xente sufre», «que bulen», «que se sinte?», «sei como se sinte»); tamén na concordancia co pronome de obxecto indirecto («vaillo dicir aos teus compañeiros», «contáballe o plan aos seus amigos»).

Constatamos un descoñecemento da regra para o apócope gran («gran [grande] asemblea», «gran [grande] axuda», «gran [grande] edificio», «gran [grande] amante») e un mal uso da preposición con obxecto directo («ensinar aos indios», «estudando á paciente», «atender á señorita»).

A confusión puntual entre partes dialogadas e matinacións (as primeiras deberían iniciarse con trazo; as segundas, entre aspas).

Unha pragmática debedora en exceso da da lingua de partida, con escasas solucións orixinais, sobre todo no campo da recreación de diálogos («só intenta amalo e sé boa», «arredor da gran lareira estaban sentadas as indias ocupadas na mesma tarefa, todas comendo con ansia», «repeler este molesto problema», «os indios adoitan preferilo», «sono refrescante» [por reparador]).

En determinadas pasaxes, unha colocación discutible ou errada das vírgulas («escoitárono con atención fixa e, cando, ao rematar de ler, pronunciou», «aprenderon, nese momento, unha lección e non foron os únicos», «por fin, entendín antes de que fose demasiado tarde, que el»).

Consideramos algunhas translacións defectuosas («deter iso» [por detelo]), a confusión entre o trato de ti e de vostede («… coma vostede co (…) xa ves que…», «agarda e verá»).

Aínda que non tan frecuentes, boa parte dos erros detectados nesta segunda obra son compartidos coa primeira: «dia», «levaríamos», «aceptaríamos», «poderíamos», «debíamos», «queríamos», «dependíamos», «seguíamos», «cantaramos» [por cantásemos], «contereicho», «presencia» [por presenza], «mirou á mestra», «o grupo botaba a danzas», «en algunhas cousas», «Ela seguir [despiste por seguiu] a ser», «habitación» [tamén como sinónimo de cuarto], «o[s] cartos», «do[s] salvaxes», «reparto» [por repartición], «reporte» [por informe ou declaración], «acáelle tal nome. E así a chamaron», «merece que a chamen impúdica», «quero tanto á miña meniña», «coñeceron aos alumnos», «o grupo contáronse as súas experiencias», «véndello aos nosos», «darlle terras aos colonos», «que lle falase aos seus corazóns» «so» [por só], «sos», «detectou o un ton», «unha labor misioneira», «esta labor» «corazóns de aqueles que», «o asunto como ti a expós», «veña, sal» [por sae, imperativo de saír], «pasado mañá», «no[n] sei», «dispúxose a baixar […] ao decatarse de que sería imposible facer que quedara en contra da súa vontade», «por supostos», «respondeu, con énfase en iso», «tivo a ven darlle aos indios», «deulle a man aos indios», «facerlle dano aos seres queridos» «porque deunos», «os disturbios non terían acontecido se houbese», «lévalo» [por lévao, imperativo], «todos menos a vida», «o coraxe encarnado», «abono» [co valor de esterco], «ve[x]o», «dan a volta e empezar» [por empezan], «vos sabedes», «con creces», «recemos para [que] Deus abra os ollos»…

Neste segundo caso, polo tipo de texto (dun valor histórico evidente, quizais suficiente para compensar unha calidade literaria ben máis limitada), botamos en falla un aparato de notas, por cativo que fose. En síntese, consideramos que a decisión de non empregar notas do tradutor diminuíu o valor testemuñal da obra.

É probable, insistimos, que cun labor intenso de revisión se dean amañado as máis destas deficiencias e que, por conseguinte, as dúas obras poidan eventualmente publicarse. Oxalá. No entanto, por non se tratar de traducións esmeradas e fluídas na lingua meta, distinguilas como gañadoras dun certame literario sería unha recompensa a todas luces excesiva. Cos desacertos referidos, se concorresen a calquera premio similar nun sistema cultural normalizado, descartaríanse sen contemplacións nunha primeira criba, e dado que o público lector galego aspira –aspiramos– a gozar da literatura servida cunha calidade equiparable á de calquera lingua consolidada, consideramos que a decisión máis oportuna pasa por declarar deserto o IV Premio Realia de Tradución.

Dende este mesmo momento, arrinca o tempo establecido para a presentación de traballos cara a unha futura convocatoria formal da V edición do Premio, que a Editorial Hugin e Munin ten intención de seguir mantendo.

Verán de 2023: novelas de Edith Wharton e Delphine de Vigan

/en

Acaban de chegar da imprenta as novidades para esta verán: As irmás Bunner, de Edith Wharton, e mais As gratitudes, de Delphine de Vigan. A semana que vén, derradeira deste mes de xuño, sairán para os domicilios das persoas subscritoras e empezarán así mesmo o seu percorrido polas librarías.

No caso de As gratitudes, publicada orixinalmente en francés en 2019 e dispoñible agora en galego na tradución feita por Xavier Senín, De Vigan ofrécenos a historia dunha anciá, Michka, cuxos problemas de saúde fan que ingrese nunha residencia. A afasia que padece a protagonista ocasiónalle frecuentes lapsus e deriva na paulatina perda da facultade de se comunicar. Trátase dun emotivo e conmovedor relato que nos fai reflexionar sobre a vellez, a dependencia ou a empatía, e no que a palabra se erixe como un elemento crucial.

A outra entrega do trimestre é As irmás Bunner, en tradución do inglés de Alejandro Tobar, unha singular e non demasiado coñecida obra de Edith Wharton, autora de referencia na literatura dos Estados Unidos de América. Sumamos pois esta estupenda novela aos demais títulos dispoñibles en galego desta escritora: Ethan Frome (1911; Irmás Cartoné, 2015) e A idade da inocencia (1920; Sotelo Blanco, 2009). Respecto a este “melancólico” relato (escrito en 1892 pero publicado en 1912), convén salientar dous aspectos: por unha banda, o amor fraternal, en canto eixe a partir do cal se desenvolve unha trama interesante e ben levada, e, pola outra, o descomunal talento da autora para a ambientación, plasmada na sucesión de escenas formidables en distintos puntos da cidade de Nova York: Central Park, o río Hudson, os grandes almacéns dalgúns distritos históricos da illa de Manhattan…

Boas lecturas e bo verán.

Dúas grandes novelas de Grazia Deledda

/en

Da presentación en Riolagares

O pasado xoves 1 de xuño de 2023, Xavier Queipo e Cé Tomé, os xestores do espazo Riolagares, local de recente creación localizado na rúa viguesa da Falperra, tiveron a xentileza de organizar en tempo récord un acto conxunto de presentación das novelas de Grazia Deledda Canas ao vento (Irmás Cartoné, 2023) e Elias Portolu (Hugin e Munin, 2012). Con bo criterio, e como comentou na súa breve introdución ao evento o propio Queipo, o protagonismo recaeu case por enteiro nas tradutoras das obras, María Alonso Seisdedos e Isabel Soto, en canto que lectoras privilexiadas dos textos que, por oficio, son.

Amais dos organizadores e das tradutoras, participou, cunha breve intervención inicial, Alejandro Tobar, en calidade de editor de Hugin e Munin, quen recordou que Elias Portolu (publicada en galego a finais de 2012) xa se presentara unha década antes na libraría Librouro, tamén localizada en Vigo. Así mesmo, comentou que Grazia Deledda se converteu na segunda muller en recibir o Nobel de Literatura (1926), tras a concesión á sueca Selma Lägerlof (1909), autora da que polo momento non hai nada dispoñible en galego; non obstante, Aira Editorial prevé sacar en cuestión de meses unha obra dela. Deledda é, por outra banda, a única muller entre os cinco galardoados cun Nobel que forman parte do catálogo da editorial. Os outros serían o inglés John Galsworthy (1932) e os franceses François Mauriac (1952), Albert Camus (1957) e Jean-Paul Sartre (1964); este último cómpre amentalo con reservas, pois renunciou. Nese sentido, cabe recordar que antes ca el xa renunciara o ruso Boris Pasternak (1958), só que no seu caso por presións das autoridades soviéticas. A propósito de Pasternak, parece que a editorial Galaxia prevé publicar en próximas datas O doutor Zhivago.

Por outra banda, Tobar comentou que Elias Portolu tivera, malia ser un bo libro, un rendemento comercial por baixo da media. Cualificouno, no relativo ao formato, como un libro de transición para a editorial; por exemplo, en vista dalgunhas mudanzas sutís na caixa de texto ou no alargo das lapelas, que pasaron dos 5 aos 7 cm (os 9 cm definitivos, para aproveitar ao máximo a información paratextual e porque con menos ancho o tipo de cartolina empregada acababa por abrirse, chegarían apenas uns meses despois). Tamén definiu a obra como de transición en canto á forma interna de traballar. Mencionou que á altura de 2012 aínda non estaba debidamente resolto o libro de estilo ou que, a diferenza dos últimos 7 ou 8 anos, aínda non se efectuaban de forma sistemática as múltiples correccións de rigor sobre texto inicial e en maqueta. Tamén, finalmente, definiuna como unha obra de transición a nivel de deseño, por un exceso de austeridade, non demasiado representativa do groso da produción posterior. Ao cabo, antes de lles dar a palabra ás tradutoras, destacou que María Alonso Seisdedos é a profesional que máis libros traduciu dun premio Nobel, con 7 obras de 3 autores distintos: Deledda, Pahmuk (neste caso, 4 novelas traducidas en tándem con Bartug Aykan) e Fo. Mentres que Isabel Soto leva 3, unha por autor: Deledda, Camus e Cela, neste último caso pola versión galega de A rosa (2002, conxuntamente con Xandra Cabaleiro).

Posteriormente, foi Isabel Soto quen tomou a palabra para analizar aspectos da vida da autora en diálogo con Elias Portolu; boa parte do que relatou Soto, María Alonso habíao referendar despois, en vista de que ambas as novelas, pese a presentar tramas moi diferentes, comparten elementos distintivos, intereses temáticos e estilo narrativo.

Por iso, a seguir poñemos a disposición do lectorado unha reformulación das notas de Soto, centradas na súa tradución de Elias Portolu pero en gran medida válidas tamén para Canas ao vento, pequena alfaia que acaba de publicar Irmás Cartoné e que, en palabras de Alonso Seisdedos, está «deliciosamente escrita».

Sobre Grazia Deledda

Poida que para unha gran maioría do público lector Grazia Deledda sexa unha escritora descoñecida, malia contarse entre as 17 mulleres (contra un centenar de homes) que recibiron o Premio Nobel de Literatura, na edición de 1926.

A literatura de Deledda supón un magnífico exemplo de como dende o local, o pequeno, do que se coñece ben para retratalo, se chega ao universal, sempre e cando haxa a profundidade e a calidade suficientes.

Dende os comezos, Hugin e Munin optou por rescatar periodicamente grandes obras de vello. Neste caso, non hai dúbida de que Elias Portolu foi unha aposta, no intento de poñerlle un novo traxe editorial a unha obra publicada en 1900 por entregas e en 1903 en volume independente, un clásico da cultura sarda, malia que escrito en italiano. Por iso, cabe reiterar que é unha alegría que agora a editorial Irmás Cartoné e a tradutora María Alonso Seisdedos acheguen outro texto de Deledda, Canas ao vento, ao corpus da literatura universal dispoñible en galego.

Da biografía da autora, hai dous datos de especial interese:

1 – O lugar de nacemento, Nuoro, unha cidade situada na parte máis montañosa da illa de Sardeña, baixo o monte Ortobene, precisamente o escenario de Elias Portolu. O retrato que ofrece é fiel: esa familia de pastores, con arraigadas tradicións; a paisaxe que Deledda describe e que se converte nunha personaxe máis das obras ou que traduce o estado de ánimo dos protagonistas. Deledda medra sen contactos nin modelos literarios, o que a obrigou a configurar uns propios, recorrendo a figuras reais para definir a psicoloxía e sentimentos dos personaxes e creando a literatura exclusivamente sarda que soñaba.

2 – A data de nacemento da autora, 1871, pois implica un contexto no que a muller non pasaba dos estudos primarios. Grazia Deledda, coma outras rapazas daquela, só asistiu á escola até os 10 anos. Falamos polo tanto dunha muller autodidacta, con escasa instrución e que leu todo o que lle caía nas mans, en especial os libros dos membros masculinos da súa familia, dun xeito desordenado e asistemático. Recibiu así diversas influencias que despois iría abandonando, a medida que descubría novos camiños. Á condición de muller incomprendida polo seu gusto pola literatura no ambiente cerrado e asfixiante dunha illa, habería que engadir entón esa falta de formación intelectual, trazos que conducen á marxinación que así mesmo sufriron moitas das súas coetáneas e que, no caso galego, pola condición de muller singular, evoca a figura de Rosalía de Castro (1837-1885), máis vella ca ela pero con certas similitudes.

Contamos cos pensamentos e sensacións de Deledda grazas á súa autobiografía novelada, Cosima, primeiro publicada por entregas e despois, postumamente, en libro, en 1937. Trátase dunhas memorias nas que relata os primeiros anos de vida, a súa temperá relación coa literatura e os seus primeiros pasos como escritora.

A cuestión da lingua

Para comprender a autora e a súa obra, cómpre ter en conta que a súa adolescencia e mocidade transcorren durante os primeiros anos da Unificación de Italia, tras a proclamación en Torino do reino de Italia en marzo de 1861. Para Sardeña é unha época de grandes cambios sociais e estruturais. Até daquela, a sociedade sarda permanecera secularmente illada, posuía un marcado carácter endogámico e vivía nun ritmo atemporal e inmobilista, rexida por un código ancestral non escrito.

Coa Unificación de Italia desenvólvese unha literatura rexionalista que acolle preocupacións polos problemas dese proceso político, máis complexos nas rexións do sur e nas illas, nas que se experimentaba o temor a sufrir unha aculturación que deviñese na desaparición das raíces e tradicións propias, expresadas de formas ben distintas e dialectos moi diferentes. Grazia Deledda intégrase nesa literatura rexionalista e ten que escoller o italiano como lingua vehicular, que non é a que falan habitualmente os seus personaxes. O sardo, con todo, salpica os seus textos, que presentan proverbios, cancións ou termos propios da cultura inmaterial da illa que carecen de referente en italiano.

No caso de Elias Portolu -e en maior medida en Canas ao vento- aparecen determinados termos en sardo que a autora anota xa na edición orixinal: tanca, cumbisia, filindeu, corcajos, malunes… Así mesmo, tamén reflicte tradicións como a romaría a San Francisco para cumprir a promesa que fai Elias; cerimonias como a da pedida de man (su fueddu), á que os sardos conceden case tanta importancia como á da voda, pois a palabra empeñada xa non se pode quebrantar; o costume de tosquiar as ovellas e a festa que a acompaña; o Entroido…

A adopción da lingua italiana é unha peaxe que Deledda pagou conscientemente a cambio de dar a coñecer fóra da illa unha literatura exclusivamente rexional, que, entendía, de ser escrita en sardo quedaría circunscrita aos límites da illa. Un doloroso paradoxo. Tamén quixo que o resto dos italianos comprendesen a súa realidade. Estamos pois diante dunha lingua aprendida, imposta. Nos escasos anos de escola, Deledda tivo que empezar por aprender italiano, para ela unha lingua estranxeira, pois coma tantos outros italianos, desenvolvía a súa vida cotiá na fala considerada dialectal.

Sobre Elias Portolu

No ano 1903 publica en libro Elias Portolu, previamente dado a coñecer por entregas en Nuova Antologia (entre agosto e outubro de 1900), que a consagra como escritora e inicia unha serie de novelas e pezas teatrais. Algunhas mesmo serán levadas ao cinema, como Cenere (1904), en 1916.

A obra de Deledda adoita acoller poderosas experiencias relacionadas co amor, a dor e a morte, sempre dominadas polo sentido do pecado, a culpa e a conciencia dunha especie de fado inevitable.

Son novelas psicolóxicas con personaxes que se debaten entre a paixón e o remorso e que evolucionan nunha localización que acolle os costumes e a vida cotiá da illa.

En Elias Portolu atoparemos unha narración de estilo clásico que evoca a Sardeña decadente de principios do século XX; un mundo poético, pero primitivo e cerrado. A sociedade que describe é arcaica e inmobilista, e os seus personaxes aparecen dominados por estraños conceptos intransixentes e supersticiosos da existencia humana, dunha moralidade católica e sumamente convencional.

Propón temas recorrentes: o conflito entre desexo e deber, o sentido do pecado e da culpa, a necesidade de expiación, a descrición lírica da paisaxe, unida en moitos casos aos estados de ánimo dos personaxes, nunha liña romántica, da que tamén beben tópicos como a paixón amorosa por unha muller inaccesible por condicionamentos familiares ou o conflito entre o mundo relixioso e as relacións afectivas e sexuais humanas.

Outro punto significativo da novela é o perfil psicolóxico dos personaxes, a súa compoñente atávica e antropolóxica. Aparecen dominados polas paixóns.

Os personaxes masculinos de Grazia Deledda posúen escasa entidade: son mozos débiles e sen carácter, proclives ás tentacións, como Elias, que se debate entre eternas dúbidas e non é quen de apostar polos seus sentimentos e enfrontarse á familia. Pero está tratado con gran profundidade psicolóxica. Unha lectura alén disto lévanos á incapacidade do protagonista de se enfrontar aos condicionamentos da sociedade e ás consecuencias da falta de liberdade pola imposición relixiosa.

As personaxes femininas están construídas dende un sentido tráxico da existencia. Viven na mesma sociedade da autora, condenadas de antemán a levar unha vida da que non son suxeitos axentes, privadas da posibilidade de actuar conforme á súa vontade ou empuxadas ao único camiño do que dispoñen: o da desgraza e o infortunio. Son mulleres que non poden ou non saben loitar contra o seu destino, esmagadas polo peso dunha falta ou dun sentimento que o grupo non está disposto a aceptar. Mulleres que se dobregan e se conforman aceptando un destino adverso.

Maddalena representa na novela o papel da muller tentación, mentres que o modelo da muller nai o encarna a nai de Elias, unha muller de gran solidez moral, inculta, xorda, que traballa sen descanso.

Atoparemos en Elias Portolu, como tamén en Canas ao vento, unha escritora que pinta paisaxes con palabras, que lles outorga sons e recendos, o cal crea sensacións na lectura. As descricións da natureza aumentan o interese da obra.

As tensións

É de igual modo unha novela de tensións. Tensión entre a relixiosidade cristiá e a permanencia de ritos pagáns, como «as palabras verdes» ás que recorre a nai de Elias para tentar curar das enfermidades; ou tensión permanente entre o sentimento de culpa de Elias por namorarse da súa cuñada Maddalena e o gozo pleno do amor e do sexo. Hai unha excelente análise do proceso de culpa tipicamente cristián.

Tamén hai tensión nas opinións contrapostas dos dous conselleiros e confidentes de Elias: dunha banda, o padre Porcheddu, sacerdote alegre pero firmemente defensor da moral cristiá, que o induce a facerse crego; por outra, o tío Martinu Monne, vello pastor de pasado misterioso, defensor da vida e as paixóns, que lle di que siga a súa relación, aceptándoa como algo inevitable contra o que nada pode facer. Son dúas solucións opostas ao dilema: a propia do paganismo, pragmática e sabia, e a cristiá.

Ademais de ser Elias Portolu unha obra escrita con minuciosidade, romanticismo e un certo aire rexionalista verdadeiramente cativador, Grazia Deledda imprímelles aos seus personaxes protagonistas, Elias e Maddalena, unha complexidade psicolóxica notable; os conceptos de culpa, modestia e represión física e psíquica, tan propios da relixión católica, a da autora, entrelázanse seguido para, ao cabo, tecer un drama colectivo.

As elipses

A novela encerra unha lectura sexual oculta que seguro non mencionan aquelas ordes conventuais que a listan como de lectura obrigatoria. A autora soluciona estas escenas co recurso da elipse, como vemos ao final do capítulo VI, cando Elias entra no cuarto de Maddalena. As liñas finais din así:

«El entrou e pechou a porta. E ela, que ben podería gritar e salvarse, calou e non se moveu» (p. 116).

Ou tamén no capítulo VII, onde simplemente se di:

«E de novo caeron na tentación» (p. 129).

 

Invitación á lectura

En definitiva, tanto Elias Portolu coma Canas ao vento son obras polas que non pasou o tempo; ou, dito doutro modo, o paso do tempo forneceulles novas ópticas dende as que gozar da lectura. Son oportunidades de primeira para se internar na cultura de Sardeña, nas súas paisaxes, tipos humanos e tradicións, da man dunhas tramas ben estruturadas e levadas con acerto, de xeito que a lectura non perda interese nunca.

Canas ao vento e Elias Portolu, dúas estupendas obras do seu tempo e momento histórico.

Premios nobel con obra traducida ao galego

/en

Premios nobel con obra traducida ao galego e publicada en papel*:

2023 Jon Fosse

2022 Annie Ernaux

* O acontecemento (Rinoceronte, 2023; trad. Moisés Barcia)

2021 Abdulrazak Gurnah

2020 Louise Glück

* Noite fiel e virtuosa (Chan da Pólvora, 2021; trad. Samuel Solleiro)

* Receitas de inverno desde a comunidade (Chan da Pólvora, 2021; trad. Samuel Solleiro)

* Averno (Chan da Pólvora, 2023; trad. Samuel Solleiro)

2019 Peter Handke

* Don Xoán (contado por si mesmo) (Sotelo Blanco, 2006; trad. Luis Manuel Fernández Rodríguez)

2018 Olga Tokarczuk

* A alma perdida (Thule, 2019; trad. Ana Garrido)

2017 Kazuo Ishiguro

* Non me deixes nunca (Galaxia, 2007; trad. Eva Almazán)

* Nocturnos: cinco contos de música e anoitecida (Galaxia, 2010; trad. María Alonso Seisdedos)

* O meu marabilloso sombreiro (Edicións do Cumio, 2013; trad. Suevia Sobral Santiago)

2016 Bob Dylan

2015 Svetlana Alexievich

2014 Patrick Modiano

2013 Alice Munro

2012 Mo Yan

2011 Tomas Tranströmer

* «Unha noite de inverno» (Faro de Vigo, 27 de xaneiro de 1974; trad. Álvaro Cunqueiro)

2010 Mario Vargas Llosa

2009 Herta Müller

* O home é un grande faisán no mundo (Xerais, 2001; trad. Franck Meyer)

* Randea do alento (Xerais, 2010; trad. Marga do Val)

2008 Jean-Marie Gustave Le Clézio

* Mondo e outras historias (Xerais, 1987; trad. Raquel Villanueva a Valentín Arias)

2007 Doris Lessing

* O caderno dourado (Galaxia, 2009; trad. Eva Almazán)

2006 Orhan Pamuk

* O castelo branco (Galaxia, 2007; trad. Eva Almazán e Bartug Aykan)

* Istanbul: as lembranzas e a cidade (Galaxia, 2008; trad. Lara Domínguez e Bartug Aykan)

* Neve (Galaxia, 2009; trad. María Alonso Seisdedos e Bartug Aykan)

* O museo da inocencia (Galaxia, 2009; trad. María Alonso Seisdedos e Bartug Aykan)

* O libro negro (Galaxia, 2011; trad. María Alonso Seisdedos e Bartug Aykan)

* Chámome vermello (Galaxia, 2012; trad. María Alonso Seisdedos e Bartug Aykan)

2005 Harold Pinter

* Vellos tempos / A festa de aniversario (Xerais, 1999; trad. Manuel Fernández Vieites)

2004 Elfriede Jelinek

* O que ocorreu despois de que Nora abandonara o seu home ou Os piares das sociedades (Galaxia, 2006; trad. Franck Meyer e Susana Fernández de Gabriel)

2003 J. M. Coetzee

* Deshonra (Rinoceronte, 2008; trad. Moisés Barcia)

* Infancia (Rinoceronte, 2013; trad. Rafael Rodríguez Salgueiro)

* Verán (Rinoceronte, 2013; trad. Susana Collazo Rodríguez)

* Mocidade (Rinoceronte, 2013; trad. Iolanda Mato)

2002 Imre Kertész

2001 V. S. Naipaul

2000 Gao Xingjian

1999 Günter Grass

* As galiñas de vento (Xerais, 2000; trad. Ramón Lorenzo e Ursula Heinze)

1998 José Saramago

1997 Dario Fo

* Morte accidental dun anarquista (Galaxia, 2023; trad. María Alonso Seisdedos)

1996 Wislawa Szymborska

* Versos escollidos (Positivas, 2011; trad. Lucía Caeiro)

1995 Seamus Heaney

* Traballo de campo (Xerais, 1996; trad. Vicente Araguas)

* A cura en Troia (Xerais, 1998; trad. Stephanie Jennings e Manuel Outeiriño)

* Poemas (Espiral Maior, 2000; trad. Antonio Raúl de Toro, David Clark e Emilio Ínsua) Edición non venal a partir da obra Poesía Irlandesa Contemporánea (1999)

1994 Kenzaburo Oe

1993 Toni Morrison

1992 Derek Walcott

* Signos e outros poemas (A Trabe de Ouro, n.º abril-xuño 1999; trad. Manuel Outeiriño)

1991 Nadine Gordimer

* “Baixo a terra prometida” (Ólisbos, n.º 11, 1992; trad. Alberte Álvarez Lugrís)

1990 Octavio Paz

1989 Camilo José Cela

* A familia de Pascual Duarte (F. F. Del Riego e Xohán Ledo (eds.) Talleres Gráficos Faro de Vigo, 1962; trad. Vicente Risco [con reed. posteriores en Xerais e Galaxia])

* A bandada de pombas (Alfaguara, 1989; trad. Xosé Henrique Costas)

* Mazurca para dous mortos (Xunta de Galicia, 1999; trad. Xesús Rábade Paredes)

* A rosa (Xunta de Galicia, 2002; trad. Isabel Soto e Xandra Cabaleiro)

1988 Naxib Mahfud

1987 Joseph Brodsky

1986 Wole Soyinka

1985 Claude Simon

1984 Jaroslav Seifert

1983 William Golding

* O señor das moscas (Sotelo Blanco, 1993; trad. Xosé María Gómez Clemente)

1982 Gabriel García Márquez

* Crónica dunha morte anunciada (Medulia editorial, 2022; trad. María Rey e X. Amancio Liñares)

1981 Elias Canetti

1980 Czeslaw Milosz

1979 Odisseas Elitis

1978 Isaac Bashevis Singer

* O Golem (Xerais, 1989; trad. Anxo Romero Louro)

* O mago de Lublin (Rinoceronte, 2019; trad. Moisés Barcia)

1977 Vicente Aleixandre

1976 Saul Bellow

1975 Eugenio Montale

1974 Eyvind Johnson / Harry Martinson

* «Lonxe do mar», «Amo a madeira flotante», «Panos na néboa», «As estrelas»,, «A fonte do bosque», «O consello de Li Ti», «Relación», «O fuxitivo», «O refuxiado» (Faro de Vigo, 1974-1979; trad. Álvaro Cunqueiro)

1973 Patrick White

1972 Heinrich Böll

* Opinións dun pallaso (Tambre, 1994/Rinoceronte, 2018; trad. Laureano Araujo)

1971 Pablo Neruda

* Oda a unha estrela (Kalandraka, 2009; trad. Xosé Ballesteros)

* Vinte poemas de amor e unha canción desesperada (Medulia editorial, 2021; trad. María Rey e X. Amancio Liñares)

1970 Alexandre Solzhenitsyn

* Un día na vida de Iván Denísovich (Rinoceronte, 2013; trad. Martin Andor)

1969 Samuel Beckett

* Á espera de Godot (Laiovento, 2003; trad. Francisco Pillado)

* Molloy (Galaxia, 2006; trad. Anxo Rei Ballesteros)

1968 Yasunari Kawabata

* A casa das belas adormentadas (Rinoceronte, 2007; trad. Mona Imai)

1967 Miguel Ángel Asturias

1966 Shmuel Yosef Agnon e Nelly Sachs

1965 Mikhaïl Sholokhov

1964 Jean-Paul Sartre (renunciou ao galardón)

* A engrenaxe [guión de cinema] (Laiovento, 1994; trad. Xoán Fuentes Castro)

* O existencialismo é un humanismo (Sotelo Blanco, 1990; trad. Francisco Sampedro)

* O paredón (Xerais, 1989; trad. Xosé María Proupín)

* As palabras (Laiovento, 1999; trad. Dulce Fernández Graña e François Davó)

* As moscas (Laiovento, 2008; trad. Xosé Manuel Beiras)

* A infancia dun xefe (Hugin e Munin, 2015; trad. Ánxela Gracián)

1963 Giorgos Seferis

* «Negación», «Se toca-la lira», «As pirámides», «Efeso», «Na escena» e «Sobre os toxos» en Poesía grega do século XX. Estudio xeral e antoloxía bilingüe (Xunta de Galicia, 1994)

1962 John Steinbeck

* A perla (Galaxia, 1990; trad. Benigno Fernández Salgado)

* De ratos e homes (Galaxia, 1997; trad. Álvaro De Prado)

1961 Ivo Andrić

* A ponte sobre o Drina (Rinoceronte, 2007; trad. Jairo Dorado)

1960 Saint-John Perse

* Crónica (Concello de Noia, col. Vento de Fóra, 1991; trad. Antón Avilés de Taramancos)

1959 Salvatore Quasimodo

* «Epitafio pra Bice Donetti», «Nas ponlas dos salgueiros», poema non identificado de La terra
impareggiabile (El Progreso, 15 de novembro de 1959; trad. Álvaro Cunqueiro)

* «A un poeta enemigo» (El Progreso, 18 de setembro de 1960; trad. Álvaro Cunqueiro)

1958 Borís Pasternak

* Doutor Zhivago (Galaxia, 2024; trad. Aleksandr Dziuba)

1957 Albert Camus

* Os xustos (Cadernos da Escola Dramática Galega, 1989; trad. X. M. Beiras)

* A caída (Xerais, 1989; trad. Mª Dolores Cabrera) [existe outra versión, intitulada A desfeita (Laiovento, 2019; trad. X. M. Beiras)]

* O estranxeiro (Edicións do Cumio, 1991; trad. Valentín Arias)

* Calígula (Cadernos da Escola Dramática Galega, 1992; trad. X. M. Beiras) [hai outras dúas versións publicadas, posteriores no tempo]

* O malentendido (Galaxia, 2009; trad. Inma López Silva)

* A peste (Hugin e Munin, 2018; trad. Xavier Senín e Isabel Soto)

* Cartas a un amigo alemán e outros textos (Trifolium, 2018; trad. X. M. Beiras)

1956 Juan Ramón Jiménez

* Platero e mais eu (Ediciós do Castro, 1990; trad. Xosé Manuel Beiras) [hai outra tradución, Platero máis eu (Editorial Bourel, 2010), realizada por un cento de estudantes, coa coordinación dos equipos de normalización lingüística de dous institutos de Ribeira]

1955 Halldór Laxness

1954 Ernest Hemingway

* O vello e o mar (Galaxia, 1998; trad. Carlos Casares)

* Unha festa móbil (Sotelo Blanco, 2000; trad. Xesús Araúxo)

1953 Winston Churchill

1952 François Mauriac

* Thérèse Desqueyroux (Hugin e Munin, 2021; trad. Xavier Senín)

1951 Pär Lagerkvist

1950 Bertrand Russell

* Eloxio da ociosidade (Trifolium, 2010; trad. Fe González)

* Por que non son cristián (Trifolium, 2011; trad. Fe González)

1949 William Faulkner

* O ruído e a furia (Galaxia, 2007; trad. Xurxo Borrazás)

1948 T. S. Eliot

* Morte na catedral (Galaxia, 1973; trad. Isidoro Millán González-Pardo)

* A terra baldía (Follas Novas, 1998; trad. Armando Requeixo e Fe González)

* Macavity (Lata de Sal, 2005; trad. Rafael Salgueiro) [en orixe, un poema incluído en Old Possum’s Book of Practical Cats (1939)]

* Catro cuartetos (Kalandraka, 2023; trad. Martín Veiga)

1947 André Gide

* A sinfonía pastoral (Xerais, 1990; trad. Leando García Bugarín)

* Os alimentos terrestres e os novos alimentos (Laiovento, 2008; trad. Suso Pensado)

1946 Hermann Hesse

* Baixo as rodas (Galaxia, 1997; trad. Franck Meyer)

* Siddharta (Galaxia, 1999; trad. Franck Meyer)

1945 Gabriela Mistral

* «O acueducto» (Faro de Vigo, 12 de setembro de 1971; trad. Álvaro Cunqueiro)

* «A condesa» (Faro de Vigo, 11 de febreiro de 1973; trad. Álvaro Cunqueiro)

* «Retrato de Mireia» (Faro de Vigo, 8 de febreiro 1976; trad. Álvaro Cunqueiro).

1944 Johannes V. Jensen

1943 NON SE CONCEDEU

1942 NON SE CONCEDEU

1941 NON SE CONCEDEU

1940 NON SE CONCEDEU

1939 Frans Eemil Sillanpää

1938 Pearl S. Buck

1937 Roger Martin du Gard

1936 Eugene O’Neill

* A Electra acáelle o loito (Galaxia, 2009; trad. Laura Sáez)

1935 NON SE CONCEDEU

1934 Luigi Pirandello

* Así é, se vos parece (Xerais, 1991; trad. Xavier Rodríguez Baixeras)

* A traxedia dun personaxe e outros relatos (Xerais, 1990; trad. Cándido Pazó e Dolores Vilavedra)

* Henrique IV (Laiovento, 1996; trad. Antonio Colmenero)

* Seis personaxes á procura de autor (Xunta de Galicia, 2005; trad. Xosé Manuel Pazos Varela e Xulio Lago)

1933 Ivan Bunin

* «Alento lixeiro» (Madrygal vol. 16, 2013; trad. Daria Sinitsyna)

1932 John Galsworthy

* O estoico (Hugin e Munin, 2021; trad. Antía Veres)

1931 Erik Axel Karlfeldt

1930 Sinclair Lewis

1929 Thomas Mann

* A morte en Venecia (Tambre, 1995/Rinoceronte, 2015; trad. Laureano Araujo)

1928 Sigrid Undset

1927 Henri Bergson

1926 Grazia Deledda

* Elias Portolu (Hugin e Munin, 2012; trad. Isabel Soto)

* Canas ao vento (Irmás Cartoné, 2023; trad. María Alonso Seisdedos)

1925 George Bernard Shaw

1924 Władysław Reymont

1923 William Butler Yeats

* Dous dramas populares (Editorial Nós, 1935/Edicións Castrelos, 1977; trad. Plácido Castro e irmáns Vilar Ponte

* Poemas en Poesía inglesa e francesa vertida ao galego (Alborada, 1949; trad. Plácido Castro, Lois Tobio e Florencio Delgado Gurriarán [existen varias reedicións da obra en distintas editoriais])

* A ola de caldo; O gato e a lúa (Francisco Pillado (ed.), en Cadernos de Teatro n.º 7, 1996; trad. Manuel Fernández Vieites)

* Yeats [escolma poética] (TrisTram, 2009; trad. Marta Cuba Alonso)

1922 Jacinto Benavente

1921 Anatole France

* A illa dos pingüíns (Laiovento, 1996; trad. Rafael Chacón Calvar)

1920 Knut Hamsun

* Fame (Rinoceronte, 2019; trad. Moisés Barcia)

1919 Carl Spitteler

1918 Henrik Pontoppidan

1917 Karl Gjellerup

1916 Verner von Heidenstam

1915 Romain Rolland

* poemas [pendentes de identificar] nas revistas Nós e/ou A Nosa Terra

1913 Rabindranath Tagore

* «O desterro» [reformulado nun número posterior como «O santo Narottam»], «O mestre e as xoyas», «A baiadeira», «As froles», «Xa o sol…», «O poeta Tulsidas», «N-as praias», «O derradeiro trato», «O principio», «O fin», «A escola das frores» e «O neno é así…» (A Nosa Terra, 1917-1923; trad. Vicente Risco)

* O carteiro do rei (Ediciós do Castro, 1996; trad. Xulio Cuns)

1912 Gerhart Hauptmann

1911 Maurice Maeterlinck

* («Cancións» en Poesía inglesa e francesa vertida ao galego (Alborada, 1949; trad. Plácido Castro, Lois Tobio e Florencio Delgado Gurriarán [o último foi o tradutor deste poema en concreto])

1910 Paul von Heyse

1909 Selma Lagerlöf

* O emperador de Portugalia (Aira editorial, 2023; trad. David A. Álvarez Martínez)

1908 Rudolf Christoph Eucken

1907 Rudyard Kipling

* Así foi (Galaxia, 1992; trad. Mª Dolores Martínez Torres e Xohana Torres)

* Quince relatos (Ir Indo, 2002; trad. Celia Recarey)

* Como se fixo o primeiro alfabeto (Embora, 2008; trad. Xesús Constela)

* O libro da selva (Rinoceronte, 2010; trad. Rafael Rodríguez Salgueiro)

* O home que puido reinar (Urco, 2012; trad. Tomás González Ahola)

* Capitáns afoutos (Urco, 2019; trad. Tomás González Ahola)

1906 Giosuè Carducci

* un poema [pendente de identificar] en Canciones y poesías gallegas [conferencia seguida de varios poemas] (Imprenta de Ricardo Rojas?, Madrid, 1908; trad. Castor Méndez Brandón)

1905 Henryk Sienkiewicz

1907 Frédéric Mistral e José Echegaray

* «Magali» [no Canto III de Mirèio, en Lago González. Biografía y selección de su
obra gallega] (Bibliófilos Gallegos, Figueira Valverde (ed.), 1965; trad. Manuel Lago González)

1903 Bjørnstjerne Bjørnson

1902 Theodor Mommsen

1901 Sully Prudhomme

 

* Non se contabilizan as obras publicadas noutros formatos distintos do papel. Así, por exemplo, quedan excluídos os tres poemas de Louise Glück presentados por Euseino? Editores en versión electrónica e non se amentan, entre outras, as novelas de Rudyard Kipling que integran a Biblioteca Virtual de Literatura Universal en Galego. De igual modo, non se distingue entre traducións directas (case todas) e aqueloutras que son pseudotraducións, coma as ‘recreacións’ de Cunqueiro para o Faro de Vigo, ou que son indirectas, é dicir, parten dunha lingua ponte (como Fame, de Knut Hamsun, traducida dende o inglés e non dende o orixinal). Calquera omisión ou erro detectados, agradecemos de antemán que se nos indique a través dunha mensaxe en redes sociais ou no enderezo de correo da editorial, para dese modo corrixir ou ampliar a información á maior brevidade. Procuraremos manter actualizada esta listaxe a medida que vaian aparecendo novas traducións de Premios Nobel de Literatura.

Na avanzada da tradución literaria

/en

Unha parte importante do labor de edición de literatura traducida consiste no proceso silencioso de rastrexo constante de obras estranxeiras, moi gratificante cando produce resultados pero que as máis das veces deriva no descarte. No caso de Hugin e Munin, onde apostamos con frecuencia pola importación de clásicos, sexan do século XVII ou do XXI, adoita acontecer que esas obras conten con traducións previas a algún outro idioma, cando non a varios. Porén, non é a primeira vez que nos lanzamos a editar propostas narrativas da literatura universal nunca antes publicadas nas restantes linguas do marco ibérico. Velaí algúns exemplos.

Aínda non hai dúas semanas, publicamos dúas novidades inéditas na Península. Unha delas, O crime de Psichiko, novela de 1928 escrita por Pavlos Nirvanas e traducida dende o grego moderno por Alfonso Blanco. Á obra de Nirvanas chegamos logo de ler unha tradución recente ao francés.

Tamén deste trimestre é Cartos, de Victoria Benedictsson, unha obra de 1885 que traduciu dende o orixinal sueco Marta Dahlgren. Neste caso, houbo un intenso intercambio de correos coa tradutora arredor doutras seis autoras (algunha das cales segue na recámara). Finalmente, tras unha primeira aproximación á tradución ao castelán dun libro de relatos de Benedictsson para analizar o ton e o estilo, as posibles propostas reducíronse á novela Fru Marianne, da que existe versión francesa, e Pengar, publicada en inglés por Norvik Press, que ao cabo foi a escollida.

De Noventa anos despois, de Milovan Glišić, traducida do serbio por Jairo Dorado en 2020, soubemos grazas á edición inglesa traducida e anotada en 2015 por James Lyon, con introdución de Andrew Boylan. Foi daquela cando nos puxemos en contacto co tradutor para ofrecerlle a tradución dende o orixinal, pois é política da casa non empregar linguas ponte.

Tamén traducido por Jairo Dorado, desta vez dende o croata (ao fío das linguas balcánicas, paga a pena ler «Serbocroata, croataserbio, serbio ou croata e croata ou serbio»), trouxemos Cando levanten as brétemas, de Josip Mlakić. Neste caso, esta novela de temática bélica foi unha suxestión do tradutor, quen nola presentou mediante un informe no que constaban as súas características e algúns parágrafos traducidos, amais do contacto coa editorial V.B.Z. e, máis tarde, co propio autor.

Traídos do francés, temos xa no catálogo un bo número de títulos que ou están en galego ou chegaron ao galego antes ca ao resto de linguas ibéricas. Entre esas pezas, atópanse un roman du terroir de referencia na literatura do Quebec, A terra paterna, de Patrice Lacombe, en tradución de Marie Abraira; e mais a única obra sobre a Guerra civil española coa que contamos, Morrerei outro día, de Isabelle Alonso (autora francesa filla de republicanos valencianos), traducida por Isabel Soto e Xabier Ron. En ambos os casos, a escolla realizouse tras a lectura na lingua orixinal. Para o caso de Morrerei outro día foi fundamental o bo ollo de Xabier Ron, quen, amais de experto na lírica medieval galego-portuguesa, hai anos que segue con atención a literatura relacionada coa memoria histórica, paraugas no que claramente se sitúa a novela de Isabelle Alonso.

Do italiano, pertence a este grupo A obra, de Bruno Sperani (nome de pluma de Beatrice Speraz), traducida por Isabel Soto, á que chegamos pescudando na literatura italiana e lendo numerosas narradoras de finais do século XIX e comezos do XX, algunhas das cales gardamos como futuribles.

Outro fito para nós foi Unha volta polo inferno, de Mich (Michèle) Beyer, por ser a primeira obra narrativa contemporánea en tradución directa do bretón ao galego. Soubemos dela polo seu tradutor, Robert Neal Baxter, quen achegou unha sinopse e destacou algunhas das súas calidades, así como a relevancia, premios mediante, no sistema de orixe.

Do inglés, mencionaremos O derradeiro americano, de John Ames Mitchell, traducida por Iago Nicolás Ballesteros. Esta obriña atopámola no completo e interesante repositorio de The Public Domain Review. Foi tras ler o orixinal cando decidimos contactar co tradutor para lle propor o traballo. A edición galega é de 2021, e vemos que hai nada, en marzo de 2023, apareceu unha edición en castelán na barcelonesa Ediciones Obelisco.

Para pechar o círculo, volvamos sobre o sueco e o grego moderno.

Do inclasificable Carl Jonas Love Almqvist trouxemos As nosas normas, que lle propuxemos a Marta Dahlgren. Resulta fascinante que esta novela –ao noso ver, unha interesantísima proposta– a escribise un home nunha data tan afastada como 1839. Até onde sabemos, segue inédita nas demais linguas ibéricas. Coñeciamos o autor, pero non esta obra en concreto, e, novamente, accedemos á lectura crítica a través da versión existente en francés.

Da existencia de Menis Koumantareas soubemos grazas a un tradutor co cal ao final non concretamos a súa colaboración. Unha vez lidas varias novelas deste autor traducidas ao francés, demos con O obradoiro de vidro, publicada en 1975 e merecente do Premio Nacional de Grecia. Da tradución ocupouse Alfonso Blanco.

Resulta tamén interesante constatar que, en ocasións, cando si existen traducións a linguas ibéricas, se descobren eivas como a ausencia de parágrafos (sobre todo se acollen algunha complicación), a desvirtuación de certas pasaxes ou a trampa comercial de presentar os textos como fieis e íntegros cando en verdade se trata de adaptacións.

En conclusión, logramos situar o galego na avanzada no 15 % do catálogo, isto é, nun total de 18 títulos.

 

Brookner a través da mirada de Cheryl Alexander Malcolm

/en

Understanding Contemporary British Literature [Comprender a literatura británica contemporánea] é unha colección ao coido do editor Matthew J. Bruccoli que a Universidade (pública) de Carolina do Sur puxo en marcha hai máis de vinte anos a modo de guías de lectura ideadas para un público amplo: persoal docente, estudantado, lectores ávidos e curiosos ou persoas vinculadas á crítica literaria.

En esencia, non todos, pero si moitos dos volumes da serie comparten estrutura: achegan ao primeiro unha introdución na que o especialista ofrece claves de lectura e o que entende como principais trazos da escrita do autor ou autora obxecto da análise; a seguir, ou en paralelo, establece unha comparativa argumentada entre obras e etapas, e despois analiza por separado cada título do persoeiro.

Entre os autores estudados, figuran Ian MacEwan, Martin e Kingsley Amis, Penelope Fitzgerald, Graham Greene, Julian Barnes, Irish Murdoch, Kazuo Ishiguro ou Alan Bennett. Tamén, naturalmente, Anita Brookner. No seu caso, foi Cheryl Alexander Malcolm –daquela ensinante de Literatura norteamericana na Universidade de Gdansk, en Polonia– a encargada de revisar polo miúdo a súa carreira (só as 19 primeiras novelas, pois no momento da publicación do volume, 2002, as cinco restantes aínda estaban por facer).

Velaquí algunhas ideas destacadas como continuación da entrada “Os tardeiros de Brookner. Longa nota do tradutor”. Reprodúcense en dous bloques: un contén as afirmacións xerais sobre o conxunto da obra e sobre a autora; o outro, aquelas específicas da novela Os tardeiros.

 

No relativo á autora e ao conxunto da súa obra:

  • Pese ao ton desolador da súa obra, a vida de Anita Brookner pode considerarse unha historia de éxito, ou dúas [en referencia á súa carreira como historiadora da arte até os 53 anos e á súa traxectoria como novelista desa idade en diante] (…) Entre a súa produción académica, figuran estudos sobre J. A. Dominique Ingres (1965), Watteau (1969), Diderot, Stendhal, Zola, os irmáns Goncourt, Huysmans [no volume colectivo The Genius of the Future (1971)]…
  • Que Brookner sacase practicamente unha novela por ano encirrou os seus críticos, que tamén a atacaron por incidir sempre nos mesmos temas, nos mesmos escenarios londinienses e na mesma bagaxe vital dos personaxes, o que os levou a ver en Brookner máis unha recicladora ca unha artista.
  • Nas súas obras, coma na súa vida, a miúdo París representa a liberdade fronte ás obrigas filiais, a fin do adiamento do pracer, o comezo dun sentimento de pertenza e a posibilidade de empezar de cero. É dicir, a antítese de Londres.
  • En moitas das súas novelas, é posible atopar os escenarios e a literatura de Francia, así como a cadencia da lingua francesa.
  • Brookner endexamais escribe dunha maneira específica sobre o antisemitismo, pero si aborda dende un plano simbólico a cuestión da conversión (…) Nas entrevistas que concedeu, a autora amenta “os ingleses” como ente diferenciado da súa persoa.
  • Brookner introduce imaxes, sexan cadros da National Gallery ou fotografías dun álbum familiar, a modo de fonte privada de coñecemento para os protagonistas das súas novelas.
  • Se ben a comunidade lectora se encontra dividida en canto á literatura de Brookner, son máis os seus admiradores ca os seus detractores (…) Aquelas persoas que chegan ao final das súas obras, adoitan loar o seu retrato de vidas frustradas. En Francia, cualificaron a Brookner de “incomparable” pola mestría coa que manexa a minutie cruelle, a cruel minuciosidade.
  • As novelas [as primeiras 19] de Brookner amosan unha visión lúgubre do mundo (…) Malia as similitudes temáticas e estilísticas, as obras de Brookner son moi difíciles de clasificar.
  • As escenas de interiores predominan fronte ás de exteriores. Por outra banda, as rúas adoitan estar desertas para os protagonistas cando estes se aventuran nelas.
  • O adulterio preséntase como algo extremadamente complexo, vai moito máis alá do simple sexo ou mesmo do amor. Malia que entendido como unha forma de traizón, maniféstase como un engano menor fronte á opción de poñer a máscara para se disfrazar de matrimonio feliz (…) O matrimonio é un elemento común a todas as novelas de Brookner (…) Alén da concisión, hai aspectos que directamente se omiten. O sexo explícito é un exemplo paradigmático deste trazo da escrita de Brookner. Poida que os seus personaxes practiquen sexo, mesmo con notable frecuencia, pero polo xeral as novelas están desprovistas do que, dende un punto de vista convencional, se considera escenas de sexo (…) É importante distinguir entre a ausencia certa de escenas sexuais e os libidinosos gustos dos personaxes de Brookner (…) A este recurso, Brookner denomínao “castidade sensual” ou “sensualidade casta” (…) A falta de escenas de sexo non quere dicir que Brookner non escriba sobre sexo.
  • Poida que o trazo máis característico das novelas de Brookner sexa a maneira na que os acontecementos se producen en por si e atrapan os personaxes no canto de seren estes os seus executores (…) O anhelo dos protagonistas de ser aceptados polos demais sería outro trazo común (…) O éxito laboral adoita chegarlles aos personaxes; pola contra, canto á plenitude na esfera privada, aí o conto é ben outro (…) Outro aspecto que se percibe en moitas novelas é a intención da autora de explorar os límites do libre albedrío.
  • As tramas adoitan ser sinxelas até o extremo de estar aí e punto. A acción é mínima. Tamén o diálogo. A narración, pola contra, é de vital importancia na medida na que granxea a entrada á corrente de pensamentos inarticulados e emocións dos personaxes (…) A dependencia do relato feito polo narrador é considerable (…) A voz narradora non se perde en divagacións que os escritores posmodernos si se permitirían (…) A escrita de Brookner nunca cae no sentimentalismo eslamiado (…) O coidado da lingua é fundamental.
  • A reconversión ou transformación é algo ao que aspiran moitos personaxes de Brookner (…) Cando os seus protagonistas pasan demasiado tempo sós, a miúdo evocan a figura do xudeu errante.
  • Unha das razóns que explica o optimismo dalgunhas novelas de Brookner descansa na resiliencia dos seus protagonistas, capaces de superar as meirandes adversidades.
  • No conxunto da obra da autora inglesa, as amizades entre mulleres son escasas, pois deben competir entre si para mudar a súa situación (…) Anita Brookner describe unha orde social de corte darwinista na que aquelas mulleres que non son depredadoras están condenadas.
  • Sen excepción, as súas novelas trasladan a crónica duns protagonistas, homes e mulleres, que se decatan de que as súas vidas non son o que esperaban que fosen, e, principalmente nas últimas obras, que fan por manter a dignidade a pesar das decepcións. Así se explica a fascinación que multitude de lectores senten polos libros de Brookner, como unha forma de perversión…, por experimentaren un pracer sádico ao constatar as esperanzas frustradas dun novo protagonista saído da pluma da autora inglesa (…) Como sinalou un crítico: “Nunca antes enganchei tanto coas obras dunha escritora con cuxos valores e visión do mundo estou tan profundamente en desacordo”.
  • O estilo de Brookner caracterízase polo seu férreo control sobre o material ofrecido, por íntimo que sexa.
  • Os libros, a literatura, son dunha importancia capital para moitos protagonistas perfilados por Brookner.
  • A morte é un fenómeno recorrente na obra de Anita Brookner, pero que acontece as máis das veces por causas naturais, sexa por cáncer ou por fallos cardíacos; e polo xeral vai precedida de longos procesos de invalidez. As mortes violentas rara vez se dan: accidentes de tráfico ou de aviación en Falling Slowly, un suicidio en Visitors…
  • Talvez a modo de preparación para a vida adulta, as infancias difíciles son outra constante nas novelas de Brookner.
  • Habida conta da ausencia dun deus, na novelas de Brookner predomina unha visión darwinista do mundo.

No relativo a Os tardeiros:

 

  • A psicanálise freudiana achégalle un subtexto virtual á novela Os tardeiros, unha vez que os protagonistas perseguen unha infancia que a súa memoria se encargou de anular (…) O desarraigamento sempre se agocha a poucos palmos da superficie (…) como recordatorio de que Inglaterra só é o fogar de adopción (…) O que Brookner logra con Os tardeiros (a súa oitava novela e sen dúbida a máis psicolóxica) é poñerlles cara humana aos números.
  • A súa escrita apenas mostra os trazos con frecuencia asociados á literatura hebraica (…) A palabra “xudeu” está completamente ausente nas súas novelas (…) Acusárona de “rexeitar conscientemente o compromiso coa cultura xudía”. Non obstante, a publicación de Os tardeiros (1988) –unha ruptura coas novelas precedentes máis ca unha continuidade– obriga a repensar esa valoración da súa escrita e o lugar de Brookner no marco da literatura feita por xudeus.
  • O Holocausto, que funciona como pano de fondo para outras novelas, como Family and Friends (1985) e Dolly (1993), ocupa un espazo central en Os tardeiros (…) Ningún personaxe de Brookner é testemuña directa do Holocausto. Porén, os dous varóns protagonistas arrastran as súas consecuencias moito despois de que os enviasen de Alemaña a Inglaterra no convoi do Kindertransport, para nunca máis ver as súas respectivas familias (…) Os tardeiros pode lerse como “midrash [esexese] contemporánea dunha vella cuestión xudía”.
  • En Os tardeiros, o recordado, ora extraordinario ou ordinario, teña unha natureza horrible ou mundana, é valioso; éo polo mero feito de que se recorda, pois a lembranza ofrécelle per se ao seu posuidor a posibilidade de agarrarse a unha identidade, de experimentar un sentimento de pertenza.
  • Os tardeiros é unha historia sobre o exilio, entendido co significado hebreo de Galut, “que denota un sentimento tráxico de desarraigamento”, en oposición a Golah, que só “implica unha residencia no estranxeiro”.
  • As novelas de Anita Brookner prescinden de convencionalismos tales como o previsible final feliz. (…) A Start in Life, Providence, Look at Me e Undue Influence poderían levar os lectores a concluír que a autora refuta o optimismo. No entanto, a existencia de novelas como Hotel du Lac, The Misalliance e Os tardeiros, con finais máis ambiguos (cando non felices), parece indicar o contrario.
  • Das novelas de Brookner nas que aparecen cativos ou que falan da infancia, Os tardeiros é a máis optimista.

 

Outra información relacionada coa novela:

Os tardeiros de Brookner. Longa nota do tradutor

Os tardeiros de Brookner. Longa nota do tradutor

/en

Sinopse e fíos

Os tardeiros fala, ante todo, das complicacións da idade adulta, decote indisociables da nenez. Para o caso, sérvese do máis de medio século de amizade entre os protagonistas homes, Hartmann e Fibich, dous seres con vidas paralelas e, así a todo, con formas ben diferentes de xestionar o seu duro pasado. Orfos tras a desaparición das súas familias polo cataclismo da Segunda Guerra Mundial, foxen da Alemaña nazi cando nenos –Hartmann de Múnic, con doce anos; Fibich, cinco anos menor, de Berlín– para se instalaren en Inglaterra, onde emprenden un camiño compartido: os inicios na escola, a apertura dun negocio e, non moito tempo despois, os seus respectivos matrimonios con Yvette e Christine, así como a nacenza dos fillos, Marianne e Toto, e a súa imprevisible medranza.

Agás a política, a novela toca infinidade de paus: a memoria, as aspiracións frustradas, o conformismo, as decepcións, o suicidio, a depresión, a forxadura da identidade, a beleza, a insatisfacción crónica, o angst existencial, o que se mostra en público e o que fica no ámbito da intimidade, o amor sentido de múltiples e insospeitadas formas… Por outro lado, fala, se ben de pasada, de relixión: Brookner, coma os personaxes de Fibich e Hartmann, era de orixe xudía, pero, outra volta coma Fibich e Hartmann, declarábase «pagá», non crente. Logo, de xeito tanxencial, a autora aborda asuntos tales como os abusos infantís, a represión (con frecuencia emocional e autoimposta), os conceptos de felicidade ou de fogar… Todo isto nun plano xeral e difuso.

Baixando ao concreto, a historia constrúese a nivel estilístico sobre tres planos recorrentes.

En primeiro lugar, apóiase decontino na descrición de ambientes. Resulta deliciosamente evocador o nivel de detalle co que se presenta, poñamos por caso, o Berlín unha década anterior á caída do muro. Salienta así mesmo por suxestiva a Arcadia de artificio que pinta en Niza e, dun modo máis amplo, nos destinos de sol. Noutra capa de lectura, destaca tamén o interior de cada despacho e practicamente de cada casa, por exemplo a da tía Marie, co seu peculiar mobiliario gótico.

Seguidamente estaría o interese da autora pola moda, o deseño, a gastronomía e, non menos importante, os longos paseos dados ás baroutas. Así, o acompañamento culinario de escenas e personaxes adquire unha pátina de ritual dende a primeira páxina, e non só porque a modo de mouteiras se sirvan sen paraxe cuncas de té ou café, senón tamén polos gorentosos pratos: o linguado con rodas de limón e salsa tártara, o cordeiro asado con gornición de cenorias, ananas e nabos, o pudin de galletas de manteiga sobre unha base de macedonia, o babà ao ron, o kulibiak de salmón, as costeletas à la forestière, a lingua grellada à l’orientale, os cócteis de lagosta e o pastel de carne e riles ao forno, a roulade de espinacas e cogomelos…

En canto ao deseño, baste citar, amais da icónica cadeira Voltaire (se callar o elemento cun maior simbolismo de toda a novela), a pluma Parker 51, as teteiras escarlata de Harrods, as forsitias amarelas nos xardíns londinienses ou, centrando o tiro na moda, o canesú cinguido, o batín de veludo, o anel de zafiros e diamantes ou o de rubí, as saias armadas sobre crinolinas, as frívolas pezas de lenzaría, a blusa de branco satén, os xerseis de caxemira, a roupa de cama italiana ou un par de relucentes botas de charón.

Entre o máis destacable dos paseos, amais da melancólica expedición de Fibich por Berlín (con paradas en Charlottenburg, no café Kranzler, en Unter den Linden, en Kurfürstendamm ou no hotel Kempinksi), están cargados de significado os garbeos de Hartmann polo barrio de Marylebone ou as incursións de Yvette e Christine (esta última a repelo) por almacéns e boutiques da capital inglesa tales como Peter Jones, a General Trading Company ou Harvey Nichols. Hai infinidade de marcos de relevo que farán as delicias do lector paciente e atento: a Promenade des Anglais de Niza, a rúa Washington de París, a invernal e onírica cidade de Copenhague, a tétrica ruta do Kindertransport con porto de entrada en Dover, o traxecto en coche até e dende o aeroporto de Heathrow… En total, por volta dunhas sesenta mencións a espazos recoñecibles concretos, rara vez inseridos ao chou.

En último lugar, estaría a longa restra de subtramas aparentemente menores que apuntalan a historia principal: o alcoholismo de Edward Cazenove; o egoísmo e, no fin de contas, a maldade representada na figura de Daniel, o pai biolóxico de Yvette; a bondade e a modestia na figura do vello Crickmay, o limpacristais; o positivismo empedernido do personaxe de Goodman; a enigmática entrega aos demais (sen rastro de maternalismo) da tía Marie; ou o papel secundario ao que os irmáns Archie e Isabel parecen abocados en relación con Toto.

Esta división encaixa, a grandes trazos, coa listaxe das «dez cousas que cabe esperar dunha novela de Brookner», elaborada por dous blogueiros (Thomas Hogglestock e Simon Savidge), admiradores da novelista e responsables da instauración do Día Internacional de Anita Brookner. Segundo eles, o lector que abra algunha das vinte e catro novelas (escritas nun período de 28 anos) da londiniense atopará risos, unha experiencia estética, paseos, comida, un estímulo para pensar sobre un mesmo (e non necesariamente baixo unha luz positiva), erotismo, unha lectura chea de riscos, Zeitgeist, Freud e algo de Henry James.

Para acabar esta epígrafe, cabe rescatar as apreciacións do escritor e crítico hindú-norteamericano Rumaan Alam:

 

«a soidade, a miúdo confundida coa infelicidade, é o métier de Anita Brookner. Nas súas novelas hai dabondo de ambas as dúas, así como moitas outras cousas: enxeño e ironía, unha mente cultivada, un gozo sensual polo detalle, a natural e confiada indiferenza respecto aos fundamentos da novelística. A principal eiva que adoito se lle achaca é a súa tendencia a repetirse, a volver unha e outra vez sobre os mesmos temas […] Para min, é tanta a intelixencia e a vitalidade que atesouran os seus libros que non me molestan en absoluto as variacións ao redor dun mesmo tema. A repetición forma parte dese particular pracer […] O meu afecto por Brookner nace de que compartimos paixóns: a comida, a moda, os longos paseos das súas heroínas, o confort que se acha na contemplación da arte».

 

Unha narradora sen concesións

«Vou xa pola páxina 35 e acabo de bater coa primeira liña de diálogo…, e resulta que está en francés!». Conta o escritor británico Julian Barnes que esa foi a primeira observación que a súa muller, a finada axente literaria Pat Kavanagh, lle trasladou en relación cunha novela de Anita Brookner. Non explicita cal era o título, pero podería ser calquera.

En Os tardeiros, publicada orixinalmente en Londres en 1988, o primeiro diálogo xorde algo antes, na páxina 23 da edición galega; non está en francés, pero podería: o maître (Pierre) achégase a saudar a Hartmann, un dos protagonistas, e pregúntalle se está todo correcto. O caso é que Brookner resolve o encontro con tres sucintas intervencións por personaxe; é dicir, en oito sinxelas oracións, das cales unha é «Grazas» e outra a súa réplica, «Grazas a vostede, señor».

O feito de apostar a autora inglesa de maneira tan decidida polo predominio do discurso descritivo (en detrimento dos diálogos) rompe de vez e sen contemplacións coa tendencia híbrida máis habitual na novelística recente, ao tempo que pon distancia coa denominada literatura de evasión, e isto último, para algúns de nós, é motivo de festexo.

Para empezar, un trazo tan marcado sérvelle á autora para se situar nun plano xenuíno: alíñaa co reducido grupo de escritores europeos inmensamente cultos e lidos que optan, nas súas pezas de creación, por non facer concesións, mais non en virtude da soberbia nin dos experimentos, tampouco como mero exercicio de estilo, senón co afán innegociable de lle mostrar consideración ao lectorado, ao que estiman, por xulgalo intelixente e, cabe esperar, con criterio propio.

Coa narrativa de Anita Brookner, o lector ou lectora que precise un respiro, que o tome, pero á súa conta e risco. Que non conte con que ela lle vaia adozar unha pasaxe con diálogos de recheo. Non o fará. E que tampouco non espere un relaxo puntual na maneira de expresarse, que baixe o ton ou que renuncie a un corpus léxico case sempre elevado e a miúdo retranqueiro: hieratismo, esquiveza, munificencia, escansión, acomodaticio, presciencia, facticio, probidade…

Con Brookner prevalecen as frases con pouso. Por exemplo, sobre a memoria: «Como é posible recordar a ausencia?»; sobre a señardade: «Só aqueles que pisan sobre seguro poden permitirse a nostalxia»; sobre a amizade: «Que fácil resulta cultivar unha amizade baseada no interese mutuo»; a envexa, «o sentimento característico das mentes ruíns»; o amor propio, «ese que nunca defrauda».

É así mesmo conveniente contar coa aparición periódica de locucións, termos e mesmo breves diálogos en linguas distintas do inglés: fête-champêtre, bon viveurs, belle indifférence, salopettes, tombeur de femmes, patisserie, fatigue du nord… pero tamén Fingerspitzengefühl, Doppelgänger, Torschlusspanik, fiesta, modus vivendi ou gravitas…, por citar algúns casos da obra que nos ocupa.

 

Insular e continental

Deteñámonos agora en dous interesantes aspectos da novela:

Por unha banda, a estrita imposición lingüística derivada en parte dun forte sentimento antialemán. Á súa chegada á escola británica, aos protagonistas, Hartmann e Fibich, dinlles que deben falar sempre e só en inglés, baixo ningún concepto en alemán, nin sequera entre eles. Cabe lembrar que a familia da autora, os Bruckner, decidiu anglicizar o seu apelido para evitar problemas coa sensible sociedade británica de entreguerras. Merece de igual modo unha mención o caso do pai da escritora, un inmigrante polonés (tamén o era a nai) que se mudara a Inglaterra con dezaseis anos. A teor de que o seu nome orixinal lles parecía impronunciable aos seus veciños, o home, en prol dunha mellor integración, abrazou o antropónimo Newson; literalmente, novo fillo, o cal non deixa de resultar significativo.

Por outra banda estaría o feito de que determinados personaxes, malia adoptaren o inglés como lingua franca, establezan relacións persoais e íntimas noutros idiomas, un aspecto que se reflicte de maneira tenue pero constante. É o caso de Yvette coa nai, Martine, para quen o francés supón o marco comunicativo natural.

No tocante ao plurilingüismo, pero non só, Anita Brookner foi, en palabras da estudosa Helen Dunmore, «a máis europea dos escritores británicos», unha valoración quizais algo trampona aducida no prólogo da edición da obra revisada e publicada por Penguin en 2010 (a orixinal, cabe recordalo, é de 1988). Será tamén aí onde Dunmore equipare a fondura psicolóxica dos personaxes de Brookner cos de Virginia Woolf. Un terceiro detalle de interese é que Penguin, na faixa e nalgúns peritextos comerciais, presenta a Brookner como «unha Jane Austen moderna», etiqueta coa que ela non se sentía a gusto, por «inexacta».

Secasí, o que no plano literario logra Brookner está ao alcance de moi poucos, practicamente de ninguén. Fai gala dun estilo propio, destácase como unha novelista total, innata; a súa escritura singularízase grazas á mestura de verba e talento. Calquera que a imite corre, xa que logo, o risco de facer o ridículo, un pouco á maneira do que lles sucede aos melindrosos imitadores de García Márquez, por citar un caso hispanoamericano clásico.

Ese e outros trazos de estilo seus son, para Julian Barnes, amigo persoal de Brookner até a súa morte en 2016, unha clara mostra de que «Anita nunca finxía nada na súa escrita. Ou quizais sexa máis acertado afirmar que na súa ficción, coma na súa vida, raro era que fixese algo que non quería».

 

Os soños

O mundo dos soños está así mesmo presente en Os tardeiros e xoga un papel crucial dentro da engrenaxe psicolóxica. Dun modo particular, é o personaxe de Fibich o que, dun xeito freudiano e recorrente, descarga as súas angustias nos pesadelos, que volven a cada canto e nos que se repiten determinadas teimas, como a obsesión pola limpeza ou os problemas coa vivenda. Xa de adulto (cun fillo ao seu cargo), o personaxe chega a apuntar moitos deses soños nun diario. Por exemplo, o que ten co dentista, outro relacionado con voar ou aqueloutro no que visualiza o seu cadáver dende fóra.

Emparentadas co onirismo estarían así mesmo as visitas de Fibich á psicanalista, a señora Gebhardt, na procura dun efecto balsámico que non sempre se produce. As sesións de terapia son, en certo sentido, a versión profesional dun apoio que, de seu, este personaxe atopa na súa férrea amizade con Hartmann.

 

As artes

Anita Brookner posuía un coñecemento profundo da pintura. Foi unha eminencia na historia da arte e unha figura de relevo mundial no estudo do período academicista. De feito, a súa carreira como novelista comezou aos 53 anos; como deixou dito en algures, con esa idade principiou «unha segunda vida». A cuestión é que a súa sabenza pictórica aparece reflectida nas novelas dun modo notable, e moi orixinal.

Tira seguido, por exemplo, dun curioso recurso mediante o cal describe ao primeiro unha escena (perfectamente acoplada no relato) e, cando está a piques de concluír, cita, case a furto, un determinado cadro ou autor. Daquela, se o lector coñece a obra ou se fai o esforzo de informarse, percibirá deseguida o milleiro de similitudes –cando non directamente o calco– entre a descrición literaria e a pintura, o movemento ou o autor amentados, que á súa vez se integran na novela e incluso achegan nova e insospeitada información.

No caso de Os tardeiros paga a pena prestarlles atención ás mencións directas ou indirectas a Baudry, Bouguereau, Derain, Brueghel, Courbet ou Gainsborough. Sempre homes, é certo, como por outra banda acontece coa práctica totalidade das referencias ás que remite Brookner. Neste sentido, só no referido a outros escritores, na presente novela hai alusións a Trollope, Kafka, Dickens, Tolstoi, Goethe, Collins, Baudelaire ou Proust. Unicamente na relación de obras literarias é onde se nos permite inferir a autoría feminina, con A princesa de Clèves, de Madame de La Fayette. Por certo, esa obra literaria, xunto coa Madame Bovary de Flaubert, preséntase como contrapunto ao intelecto de Yvette, personaxe realmente excepcional por parapetarse no frívolo artificio conservador como defensa fronte a un pasado que porfía en presentar como un conto de fadas, cando en verdade foi abominable e terrorífico.

 

Sexualidade, pracer e punto de vista

Como a miúdo se sinala, Os tardeiros ocupa un lugar senlleiro e diferenciado dentro da obra de Brookner.

Senlleiro porque a autora a consideraba a súa mellor novela: pouco antes de falecer, declarou que se unha obra súa merecía o Booker (un dos premios literarios de maior prestixioso en lingua inglesa, se non o que máis), era esta. Déranllo, non obstante, por outra, Hotel du Lac, unha vez que se impuxo a Flaubert’s Parrot, precisamente do seu amigo Barnes, que quedou finalista na edición de 1984.

E diferenciado porque se centra en, ou parte de, dous protagonistas varóns, algo infrecuente na súa produción, dado que adoitan ser mulleres solteiras –ou acaso soas– na mediana idade as que enfían as súas novelas.

Pois ben, unha desas mulleres protagonistas súas (Rachel, en A Friend from England), xa bastante avanzada a novela, de pronto rompe os esquemas do lector ao darlle a entender que non leva a fríxida, solitaria e cohibida existencia que a veciñanza lle presupón; ben ao contrario, descubrirase como un ser humano cunha vida sexual satisfactoria e máis ou menos regular, só que sen unha parella estable e coa discreción por bandeira. Aí vexo eu unhas das visións máis logradas e respectuosas de Brookner acerca da sexualidade dos seus personaxes. E aquí, en Os tardeiros, tamén algo diso parece intuírse.

«Non hai hoxe unha soa obra memorística que se poida considerar completa se non aborda a vida sexual do suxeito», afirmaba o protagonista de O quinto en cuestión, obra cumio do canadense Robertson Davies. Malia o nesgo maximalista, a frase funciona razoablemente ben á hora de valorar as calidades dunha obra literaria, non só as memorialistas. As pezas de Brookner teñen, en calquera caso, bastante de memorialistas, ou polo menos iso afirma a articulista cultural Laura Thomson: «Anita Brookner é, en esencia, unha autora autobiográfica». Sexa como for, aplicada a aseveración de Davies a esta novela en particular, o resultado é satisfactorio.

En Os tardeiros, como parte do incesante xogo de contrastes, o lector saberá das relacións sexuais de Hartmann e Yvette (a súa dona), de Hartmann e Elizabeth (a súa amante), de Fibich e Christine, de Toto, de Marianne… Mesmo, nalgúns casos, aparecen outras formas de sexualidade máis perversas –mesquiñas, incluso–, como sucede con Hendersson, o encargado de mantemento da escola, ou con Joy, a aia dos nenos durante a primeira etapa en solo inglés. Tamén están presentes as sexualidades imaxinadas: a que Hartmann lle atribúe con desgana á súa filla Marianne con Roger, o seu timorato marido, ou a que incomoda a Christine respecto ao seu fillo Toto, de quen nun momento dado dubida se non será, na súa condición de actor, «unha mera fantasía para as amas de casa».

Hai, a este respecto, unha pátina psicolóxica evidente en cada pasaxe de índole sexual, sexa no grao que for, que con frecuencia se interna nun terreo lindeiro: o pracer. Aquí, de novo, o discurso empata coa calor do fogar, os queixos Cantal e Brie, o viño quente con especias ou as botellas de champaña, fontes de gozo sempre.

De igual modo, cómpre ter presente a compoñente da perspectiva. Así, non só importa o relato fiado pola voz do narrador omnisciente, tamén é fundamental onde se coloca o espectador. Deste modo, será posible coñecer as relacións sexuais de Toto ou de Marianne a través da mirada dos seus pais, ou as de –por pechar o círculo– Hartmann e Yvette a través da dos seus mellores amigos, Fibich e Christine.

 

Os opostos

Sen abandonar ese resolutivo xogo de contrastes, polo xeral bastante doados de identificar, velaí o choque entre as cores frías e cálidas na roupa, no mobiliario, nas paredes, nas baterías de cociña, nos ceos; velaí tamén as referencias ás estacións, aos cambios de marco espacial («a cruel e pesada carga do norte» en contraposición co «solleiro sur»; velaí, outra volta, o binomio interiores-exteriores («abandonada a reconfortante calor do apartamento, bateu, cunha certa sorpresa, co frío do serán»); o contraste entre o sol e a sombra, entre a cidade e o medio rural (a buliciosa Londres fronte á lamaguenta campiña de Surrey), entre modelos de metrópole e estilos de vida (Berlín e Múnic, Bordeos e París). Por non entrar na idiosincrasia dos protagonistas (elas e eles), que non poderían ser máis distintos, nin complementarse mellor.

 

Por que Os tardeiros

Xa pechado o acordo de cesión de dereitos, a axente de Brookner formulounos unha pregunta concreta: «Os propietarios teñen curiosidade por saber por que razón escolleron vostedes Os tardeiros e non outra novela da autora». Ao cal, dende Hugin e Munin respondemos:

 

En primeiro lugar, debemos apuntar que somos conscientes de que escollemos unha das súas novelas máis complicadas, se ben era unha das máis queridas pola propia autora. Considerámola unha obra extraordinaria en vista da súa habilidade para alternar de forma amena as historias de dous matrimonios, tamén porque introduce dun modo xenuíno os temas do exilio e do nazismo, e porque ofrece algunhas análises verdadeiramente memorables do comportamento humano. Descartamos as outras tres novelas que nalgún momento barallamos traducir: A misalliance, A Family Romance e, se cadra un punto por riba das dúas anteriores, Brief Lives, unha durísima competidora. En fin, para ser honestos, da narrativa de Brookner gústanos todo, dende A Start in Life ou Hotel du Lac até outras pezas menos coñecidas como Incidents in the Rue Laugier. E houbo, así mesmo, un último motivo de peso que nos levou a elixir Os tardeiros: cremos percibir un vínculo cunha novela doutro excelente autor inglés, que ademais era amigo persoal da autora. Referímonos a Julian Barnes, en concreto á súa novela Arthur e George (2005), cuxa estrutura casa coa de Os tardeiros.

 

Valla logo ese breve compendio de ideas como broche e convite a todos os lectores e lectoras de Galicia a que lean Os tardeiros, que, sen selo, comparte características con moitas das mellores novelas río.

© Copyright – Editorial Hugin e Munin | Aviso Legal – Política de Privacidade – Envíos, devolucións e desistencia