Coa publicación de A educación sentimental, de Flaubert, a miúdo considerada un punto de inflexión na narrativa europea, chegamos ás 30 obras importadas da literatura francesa (de cuxa tradución ao galego se responsabilizaron Isabel Soto, Xavier Senín, Marie Abraira, Alejandro Tobar, Xabier Ron e Ánxela Gracián).
Velaquí a cronoloxía consonte os anos de publicación orixinal das novelas.
Chegou a primavera e con ela dúas novidades de excepción para engrosar a colección Principal, as correspondentes ao segundo trimestre de 2022. Tras un longo tempo de intenso traballo, por fin podemos presentar en galego un dos meirandes e máis extensos clásicos da literatura universal: A educación sentimental, de Gustave Flaubert, traducida e anotada por Isabel Soto. En breve, nesta bitácora, ofreceremos máis información acerca desta obra magna e mesmo incorporaremos de balde varios documentos guieiros para complementar a lectura, elaborados en todos os casos pola tradutora.
Por outra banda, na tradución dende o orixinal éuscaro realizada por Isaac Xubín, traemos unha das obras máis sobranceiras e mellor acollidas da literatura vasca contemporánea: A casa do pai, da escritora vitoriana Karmele Jaio. A novela foi distinguida co Premio Euskadi de Literatura en 2020 e, entre os temas que propón, figuran as complexas relacións, abordadas con sutileza, entre a masculinidade e o feminismo.
Dentro duns días enviaremos os paquetes cos libros aos domicilios das persoas subscritoras e principiaremos así mesmo a distribución comercial nas librarías. Quen esteades en disposición de apoiar o noso labor cunha subscrición, adiante, e grazas. Velaquí a información coas distintas modalidades de abonamento.
Oxalá ambas as dúas obras logren a atención de crítica e lectorado que ao noso entender merecen, aínda que só sexa pola cantidade de tempo que lles dedicamos: no caso de A educación sentimental, 4 anos con ela a voltas (na edición galega, supera os 850.000 caracteres). No caso de A casa do pai, a idea de traela para o galego xurdiu a raíz desta entrevista con Harkaitz Cano en febreiro de 2021.
Boas lecturas!
Acaba de publicarse o número 21 da revista Viceversa, e vén cargado de artigos interesantes e ben fiados sobre temas e obras diversos: contén, por exemplo, unha rigorosa análise sobre a dobraxe ao galego, tamén sobre a obra traducida ao inglés de Manuel Rivas e Domingo Villar, sobre os últimos 20 anos de tradución literaria ao bretón ou sobre a relación entre feminismo e tradución… Así mesmo, inclúe coma decote un bo feixe de traballos relativos a obras concretas.
Nese sentido, son tres as novelas publicadas por nós que contan cunha entrada de seu neste número. Unha, sobre a que escribe Iago Nicolás Ballesteros no apartado reservado ás recensións, é Colleita vermella; das outras dúas, presentadas na epígrafe «Traducións xustificadas», son os propios tradutores quen achegan pistas e claves acerca dos seus traballos: Antía Veres en «Unha muller perdida; a entrada de Willa Cather no panorama editorial galego» e Isabel Soto e Xavier Senín en «A tradución de A peste: un clásico que nos interpela máis ca nunca».
En vindeiras entradas deste blog deterémonos nas outras dúas obras mencionadas, pero nesta ocasión gustaríanos reproducir polo seu interesante un aspecto moi concreto dunha das grandes obras de Camus que comentan e exemplifican por extenso os seus tradutores ao galego no punto 5 do seu artigo, que intitularon «As personaxes femininas en A peste: o silencio e a distancia».
